Ο Αγγελόπουλος σκηνοθετεί την πρώτη του ταινία εν μέσω χούντας και βάζει ένα οριστικό χι στο χαρωπό, ηθογραφικό και φωσκολικό σινεμά που βασίλευε πριν το 1970. Χρησιμοποιεί την Ορέστεια ως μυθική αφετηρία, αρνείται τη γραμμική αφήγηση, μιλάει για την ακίνητη Ελλάδα της περιφέρειας, την άρρωστη περιφέρεια που ωστόσο είναι το λίκνο και η κατάρα της Ελλάδας και για την Ελένη που τον απασχόλησε και στη συνέχεια του έργου του, μια παραλλαγή της Γυναίκας που συμβολίζει την πολιτιστική και πολιτική μήτρα της χώρας. Και παρά την αλληγορία, διατηρεί πρόσωπα και στόρι στο επίκεντρο. Μια σπουδαία δημιουργία που κλείνει 40 χρόνια από την χρονιά που βγήκε στις αίθουσες. Εδώ διαφαίνονται το όραμα του σκηνοθέτη, η ξεχωριστή, ανεπανάληπτη ματιά του στο ομιχλώδες τοπίο, ο διάλογος μεταξύ της ιστορίας και της σύγχρονης Ελλάδας, το βαθύ θεωρητικό του υπόβαθρο καθώς και μια υποψία των εμμονών του.