Βιογραφία του διαβόητου Γουάιτι Μπάλτζερ, του ιρλανδικής καταγωγής γκάνγκστερ που έστησε ένα ασύλητο άνδρο παρανομίας στη Βοστώνη της δεκαετίας του '80 με την προστασία του γερουσιαστή αδελφού του και την παράξενη συνεργασία του με τον κυβερνητικό πράκτορα Τζον Κόνολι, με ανταλλαγή τους Ιταλούς μαφιόζους της πόλης. Ο σκηνοθέτης Σκοτ Κούπερ, που δείχνει να έχει αυτοπεποίθηση στους αργούς χρόνους και την υπομονετική ανάπτυξη χαρακτήρων και πλοκής (Σκουριασμένη Πόλη), κάνει ακριβώς το ίδιο στην Ανίερη Συμμαχία, ίσως έχοντας εμπιστοσύνη στην οδυνηρά βίαιη, παρατεταμένη ανομία του Μπάλτζερ, αλλά προφανώς προσπαθώντας να πάρει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη απόσταση από τους φρενήρεις σκορσεζικούς ρυθμούς των αντίστοιχων επικών γκανγκστερικών, όπως τα Καλά Παιδιά και το Καζίνο, αποφεύγοντας το κοφτό μοντάζ, την πλημμύρα τραγουδιών και το χιούμορ – με εξαίρεση μερικές σκηνές όπου ο Μπάλτζερ δοκίμαζε την αντοχή των μελλοντικών του θυμάτων για να σκορπίζει προειδοποιήσεις και απειλές. Κάποιοι χαρακτήρες φαίνονται εντελώς δευτερεύοντες, με αποκορύφωμα τον σεναριακά «υπανάπτυκτο» ρόλο του αδελφού πολιτικού (κρίμα για τον Κάμπερμπατς), ενώ ο Τζόνι Ντεπ βελτιώνεται σημαντικά από τα πρόσφατα ατοπήματα του Μορντεκάι και του Transcendence, αλλά η μεταμόρφωσή του σε στυγνό εγκληματία παραείναι φορτωμένη από δολοφονικό βλέμμα και μακιγιάζ – σε κάποιες στιγμές εκφραστικής έμφασης και λευκού φωτισμού θυμίζει αλμπίνο βρικόλακα. Το δράμα για την ακραία παρερμηνεία της αδελφικής ομερτά ακολουθεί ένα σταθερό τέμπο, και μολονότι δεν απογοητεύει ακριβώς, γειτονεύει περισσότερο με μια παράθεση γεγονότων, παρά με ένα ενδιαφέρον θρίλερ γύρω από αυτά.