Ο Ρούντι είναι ένας καλός, απλός, προβλέψιμος άντρας. Αγαπιούνται. Όταν η γυναίκα του τού προτείνει να πάνε στην Ιαπωνία, όπου ζει ο μικρός τους γιος, και να δουν από κοντά την κορυφή του Φουτζιγιάμα, εκείνος τη βρίσκει υπερβολική. Τελικά, καταφέρνει να τον πείσει να ταξιδέψουν στο Βερολίνο, όπου ζει ο μεγάλος τους γιος με την οικογένειά του και η κόρη τους. Εκεί καταλαβαίνουν ότι τα παιδιά τους είναι τόσο απασχολημένα με τις δικές τους ζωές, που δεν τους περισσεύει χρόνος για τους γονείς. Ξαφνικά, η Τρούντι πεθαίνει. Ο Ρούντι καταρρακώνεται. Δεν ξέρει τι να κάνει με τη ζωή του. Από τη φίλη-σύντροφο της κόρης του πληροφορείται ότι η Τρούντι επέλεξε, εξ' αιτίας της μεγάλης της αγάπης για τον άντρα της, να μη ζήσει τη ζωή που ονειρευόταν. Αρχίζει να τη βλέπει με καινούργια μάτια και αποφασίζει να κάνει όλα εκείνα που της στέρησε, προσφέροντάς της τις εμπειρίες και μαθαίνοντάς τη μέσα από αυτές. Έτσι, ξεκινά για το Τόκιο, την εποχή των ανθισμένων κερασιών, μέσα στη γιορτή της ομορφιάς, του προσωρινού και κάθε νέας αρχής.

Ελεγειακό φιλμ πάνω στην ουσιαστική μορφή που παίρνει η σχέση μετά το θάνατο του ενός, στις τύψεις και στο σεβασμό, στην αληθινή αγάπη και στην ειλικρινή προσπάθεια που κάνει αυτός που έμεινε πίσω να μετουσιώσει το πνεύμα και τις επιθυμίες του αγαπημένου του συντρόφου σε δυαδική πράξη. Ο ρυθμός είναι αργός και πένθιμος από την αρχή, λες και η ταινία έχει δει το χάρο με τα μάτια της και μας προειδοποιεί πως μια απώλεια είναι μπροστά μας και θα σημάνει μια σημαντική αλλαγή στις ισορροπίες της ευρύτερης οικογένειας. Το ταξίδι του συζύγου στη Ιαπωνία και η ενασχόλησή του με το Butoh, έναν εξπρεσιονιστικό χορό που ενσωματώνει το γκροτέσκο στην υποκριτική, βοηθάει στην απελευθέρωση της μνήμης και της φαντασίας. Έχει ενδιαφέρον, αλλά αργεί πολύ να εκδηλωθεί πλήρως, καθώς τα βήματα που τον οδηγούν μέχρι εκεί περνούν από τη εξαντλητική και μπανάλ, απαραίτητη ωστόσο, σύμφωνα με το σενάριο, τελετουργία της αποδέσμευσής του από τις οικογενειακές υποχρεώσεις. Μια κοπιώδης κατάκτηση σε ρελαντί τέμπο.