Γνωστός για την ένταση της εικαστικής του εργογραφίας και τις προστριβές του με τις κινεζικές Αρχές, ο Άι Γουέιγουεϊ βάζει στην άκρη την προβοκατόρικη μαχητικότητά του και σκύβει μπροστά στο μεγάλο ανθρώπινο ρεύμα της προσφυγιάς, εξού και ο τίτλος του ντοκιμαντέρ του Human Flow που διαγωνίζεται για τον Χρυσό Λέοντα.

 

Με αποσπάσματα ποιητικών τσιτάτων και χωρισμένη διάσπαρτα σε γεωγραφικές περιοχές, η ταινία λειτουργεί περισσότερο ως workshop παγκόσμιου χάρτη και ο Γουέιγουεϊ ως βιβλιοθηκάριος, καταγράφοντας ενδελεχώς τους μετακινούμενους πληθυσμούς και κάθε είδους αριθμούς, κάνοντας έτσι μια λογιστική αποτίμηση και μια κάποια προβολή του προβλήματος στο άμεσο μέλλον.

 

Με ρευστή κίνηση της κάμερας και μια απαλή προσέγγιση στους ανθρώπους, ο Κινέζος υιοθετεί μια οικουμενική ματιά που μερικές φορές προκαλεί αμηχανία σε αυτούς, και σίγουρα σε μένα, όταν, για παράδειγμα, λέει σε έναν μετανάστη, χαρούμενο που τον γνώρισε και πρόθυμο για ένα αστείο, «σέβομαι το διαβατήριό σου, σέβομαι εσένα».

 

Ως flip side του Μάικλ Μουρ, ο Γουέιγουεϊ παραμένει λιγομίλητος και ταπεινός, αν και εμφανίζεται συχνά και παρεμβαίνει με κάποιες συνεντεύξεις, όπως με την πριγκίπισσα Ντάνα της Ιορδανίας, όχι επιβλητικά, αλλά περισσότερο ως guest που κάτι σοφό σκέφτεται, όμως δεν μας το λέει.

 

Το Human Flow υπενθυμίζει τι γίνεται αυτήν τη στιγμή στον κόσμο χωρίς να κυματίζει μια επείγουσα πολιτική σημαία. Αντιμετωπίζει τη Λέσβο και την Ειδομένη όπως και το Μπαγκλαντές, βλέποντας από ψηλά έναν σταδιακό ξεριζωμό. Δεν ποντάρει στο πορνό του πόνου αλλά στην ανθρωπιά.

 

Περισσότερο από καλή ταινία, είναι μια χρήσιμη καταγραφή, κατάλληλη για εναλλακτική διδασκαλία.