Η νευρική ως νευρωτική φωτογράφος τέχνης Μαριόν που γνωρίσαμε στο Δύο Ημέρες στο Παρίσι έχει μετακομίσει στη Νέα Υόρκη με τον γιο της που έχει ονομάσει Λουλού (!), όπου γνωρίζει, μέσα στην απελπισία της, και παντρεύεται τον σοβαρό ραδιοφωνικό παραγωγό και δημοσιογράφο Μίνγκους, δύο φορές χωρισμένο και πατέρα μιας κόρης. Θα γίνει κανονικός χαμός όταν, στα εγκαίνια της έκθεσής της που έχει ως θέμα την πώληση της ψυχής της μέσα από σκηνοθετημένα αυτοβιογραφικά ενσταντανέ, την επισκέπτονται ο χύμα πατέρας της (τον υποδύεται ο πραγματικός της πατέρας, ο Αλμπέρ Ντελπί) και η ασυμμάζευτη αδελφή της με τον ασταθή φίλο της.

Η Ντελπί, σε έναν πασιφανή αλλά όχι λεπτεπίλεπτο φόρο τιμής στον Γούντι Άλεν, σπέρνει τα πιο νόστιμα και επιτυχημένα από τα gags της μέσα σε έναν χείμαρρο από κλισέ και υπερβολές που αντιπαραβάλλουν της πολιτιστικές διαφορές και τον συγκερασμό της νεοϋορκέζικης αιχμής με την παριζιάνικη έννοια της προσβλητικής αντισυμβατικότητας, τουλάχιστον για τα στάνταρ αμερικάνικα δεδομένα της πολιτικά ορθής μπουρζουαζίας. Η Ντελπί έχει έναν μοναδικό τρόπο να αυτοβιογραφείται και να εκτίθεται σε ιστορίες που συγγράφει, όπως τα τρία Πριν... με τον Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ και τον Ίθαν Χοκ, ή να τις γράφει και να τις σκηνοθετεί ή ίδια, κοφτά και σχεδόν καρτουνίστικα, όπως κάνει στις Δυο Ημέρες. Μας κάνει να πιστεύουμε πως και οι δύο είναι έγκυρες πλευρές του εαυτού της.  Κινηματογραφικά μιλώντας, θα διάλεγα έναν best of των δύο: στην τριλογία του έρωτα, μια θέση στη διάφανη καρδιά της, και στη διλογία των πόλεων, κομμάτια του τρελού χιούμορ της.