Μια ταινία που διαδραματίζεται εξ ολοκλήρου σε ένα κέντρο αποκατάστασης για τετραπληγικούς και παραπληγικούς έχει δεκάδες τρόπους να φτιάξει ένα σκληρό δράμα με ξεσπάσματα και σκληρά λόγια που θα στοχεύσουν απευθείας στο εύκολο δάκρυ του θεατή. Προς τιμήν του, το σκηνοθετικό δίδυμο της ταινίας φτιάχνει ένα έργο με αρκετό χιούμορ, με τους καθηλωμένους πρωταγωνιστές να επιδίδονται στην αυτοπαρωδία και όταν έρχονται οι στιγμές για τις σκληρές αλήθειες η κάμερα απομακρύνεται με αργές κινήσεις από το σημείο της δράσης, σαν μια πράξη στοργής προς τους ήρωες, καθώς καμιά λέξη δεν είναι ικανή για να περιγράψει εκείνη τη στιγμή το δράμα τους. Η όλη προσέγγιση, που θυμίζει αρκετά το αμερικανικό Sessions (2012) με την Έλεν Χαντ, κάνει την ταινία πολύ πιο ευαίσθητη στα μάτια του κοινού.