Ως συνήθως, ο Κεν Λόουτς βλέπει τους εκμεταλλευτές και τους εκμεταλλευόμενους ως θύματα ενός οικονομικό-πολιτικού συστήματος που ευνοεί την αδικία και συνθλίβει την εργατική τάξη. Μόνο που στο ειρωνικά βαφτισμένο Ένας Ελεύθερος Κόσμος..., το κεντρικό πρόσωπο είναι ακαταμάχητο, ξανθό και χαμογελαστό, εκπαιδευμένο στην καρδιά της στρατολόγησης εργασίας, και εξουδετερωμένο μπροστά στα κελεύσματα του εύκολου και ανήθικου χρήματος.

Η όμορφη Άντζι (δυναμικό το ντεμπούτο της Γουέρινγκ) στήνει το δικό της μαγαζάκι, ένα πρακτορείο που βρίσκει εργάτες που προέρχονται από το ανατολικό μπλοκ, και μέσα στη σύγχυση που της προσφέρει ο οπορτουνισμός, πιστεύει πως τους δίνει ευκαιρία για μια καλύτερη ζωή. Λαμβάνει προειδοποιητικά μηνύματα, από φίλους και τον πατέρα της, έναν ορθόδοξο συνδικαλιστή παλαιάς κοπής (τον Λόουτς προφανώς), αλλά συνεχίζει, με την ηθική της μουδιασμένη και τη γυναικεία φύση της ετοιμοπόλεμη, σε έναν κόσμο που δεν έχει συνηθίσει στις εργατομητέρες με προκλητική εμφάνιση. Αυτή η λεπτομέρεια γίνεται ένα από τα κεντρικά θέματα της ταινίας και η μοναδική πρωτοτυπία σε ένα καθ' όλα τυπικό έργο του Βρετανού μαχητή της δημοκρατίας - και δεν το λέω με περιφρόνηση, απλώς με μια εύλογη κούραση που προέρχεται από την επανάληψη του ακτιβισμού.

Ο Λόουτς έχει έναν συγκεκριμένο τρόπο που χειρίζεται τα δεινά του καπιταλισμού: Τα εντάσσει στο πλαίσιο του ανθρώπινου δράματος για να τα κάνει πιο προσβάσιμα και τα πασπαλίζει με ωραίους λόγους που δίνουν απόσταση στην αρχική συμπάθεια. Δεν κάνει κάτι διαφορετικό εδώ. Είναι ο Ρομέρ του προλεταριάτου, μιλάει με σύγχρονες παραβολές, τα λέει σταράτα και ρεαλιστικά, τα κινηματογραφεί με αναμφισβήτητο ταλέντο (σαν ιερή αγελάδα της απλότητας), τα φέρνει από δω, τα πάει από κει, αλλά καταλήγει στο ίδιο και το αυτό συμπέρασμα: Είμαστε όλοι πιόνια ενός αμοραλισμού που παράγεται με ύπουλη παθογένεια από το ανελεύθερο κέντρο αποφάσεων που δεν μπορούμε να διακρίνουμε μέσα στην ποταπή, μικρόψυχη, φανταστική, μικρή μας ευδαιμονία. Πρέπει να ενωθούμε. Καταλάβατε.