Κάπου διάβασα πως η ταινία Ένοχο Μυστικό βαδίζει στην παράδοση των παλιών θρίλερ του Ανρί Ζορζ Κλουζό (Διαβολογυναίκες). Το παλιομοδίτικο το πρόσεξα, ο Κλουζό μου διέφυγε, το θρίλερ παραμένει ασύλληπτο: πρόκειται για μιαιστορία έρωτα και αμαρτίας, με απρόσμενες τροπές που συγγενεύουν με την αυθαιρεσία, έτσι όπως διαδέχονται νωχελικά και μηχανικά η μια την άλλη. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν η Άλις προσπαθεί να ενοχοποιήσει έναν άσχετο για το φόνο της συζύγου του Βίνσεντ, του άνδρα τον οποίο ποθεί και δεν θα αποκτήσει παρά μόνο αν και όποτε εκείνος ανακαλύψει το δολοφόνο. Έτσι, η Άλις εντοπίζει έναν ταξιτζή, τον Ρότζερ (Χάρβεϊ Καϊτέλ), και τον «παίζει», ενώ αυτός την ερωτεύεται, προσπαθώντας να τον παγιδέψει και να τον σκοτώσει. Αυτή η τελευταία σχέση σκοντάφτει ανέγκλητα στην παντελή έλλειψη χημείας της Μπεάρ με τον Καϊτέλ. Και καλά, η Μπεάρ έχει αρχίσει να με ενοχλεί πέραν πάσας ανοχής με το τραγικό της στόμα, τη μία και μοναδική της έκφραση, την ένρινη και κατεστραμμένη της φωνή (το σώμα παραμένει σέξι). Ενώ όμως η Γαλλίδα δεν υπήρξε ποτέ σπουδαία ηθοποιός, ο Καϊτέλ δείχνει να έχει πνιγεί σε μια υποτονική μανιέρα σοβαροφάνειας και βλέμματος με νοήματα και βάθος. Οποιαδήποτε δραματική συνέχεια στην ταινία ακυρώνεται με το που κοιτάζονται ή μιλάνε μεταξύ τους. Μένει η συνοικιακή όψη της Νέας Υόρκης με τη χειμωνιάτικη θλίψη της, ιδανικό σκηνικό για ένα αστυνομικό θρίλερ - στο μυαλό αυτών που το έγραψαν.