Έβλεπα πρόσφατα το Dune του Ντέιβιντ Λιντς – το ξαναεπισκεπτόμουν έπειτα από δεκαετίες, προσπαθώντας να ξαναθυμηθώ σε ποιο κρίσιμο σημείο απέτυχε. Εκτός από την απολύτως ακατάληπτη πλοκή, το βασικό του παράπτωμα ήταν η πρόχειρη διύλιση της φορτωμένης πλοκής σε ένα φτηνό μελόδραμα. Κι αν αυτό στο Dune, που στο κάτω-κάτω δεν ήταν παρά μια διασκευή μυθιστορήματος επιστημονικής φαντασίας, ήταν ένα παράπτωμα, τότε η μετατόπιση του ιστορικού τραύματος της Χιλής, με την ανατροπή του καθεστώτος από τον Πινοσέτ το 1973 και την επιβολή μιας στυγνής δικτατορίας, σε ένα απίθανης έκβασης ρομάντσο, ανάμεσα σ' έναν Γερμανό φωτογράφο και μια Αγγλίδα αεροσυνοδό, είναι ύβρις, μια αμαρτία που δεν ξεπλένεται εύκολα. Το σεναριακό πάτημα για την ανάπτυξη του love story στην Αποικία του Γερμανού Φλόριαν Γκάλεμπεργκερ είναι ένας πραγματικός τόπος βασανιστηρίων, η Colonia Dignidad, μια απομακρυσμένη κτιριακή εγκατάσταση που υποτίθεται πως στέγαζε μια θρησκευτική αίρεση γερμανο-χριστιανικού προσανατολισμού, αλλά στην ουσία έκρυβε μια παραστρατιωτική οργάνωση βασανιστηρίων με αρχηγό τον σαλεμένο παιδεραστή Πολ Σέιφερ. Ο φωτογράφος σύρεται εκεί, σακατεμένος από το ξύλο, και η ερωμένη του μπαίνει εθελοντικά στη σέκτα για να τον συναντήσει και να τον σώσει. Οι ευκαιρίες για να συναντηθούν και να το σκάσουν, παρά τα αυστηρότατα μέτρα ασφαλείας, είναι άφθονες και η τελική απόδραση κάνει το Argo να ωχριά σε σύγκριση – ο παραλληλισμός δεν είναι τυχαίος, αλλά κινηματογραφικά είναι ντροπιαστικά ατυχής.