Το βραβευμένο από την Ελληνική Ακαδημία σενάριο του Γιώργου Γκικαπέππα είναι όντως το καλύτερο της χρονιάς στην Ελλάδα, καθώς με ένταση και αλήθεια μπλέκει, αλά Crash, διαφορετικές ιστορίες στις οποίες ενέχεται η έννοια του παιδιού, αγέννητου ή μεγάλου, με άξονα τη σύγχυση των ρόλων των φύλων, την αδιόρατη κοινωνική πίεση, τον έρωτα και την απουσία του. Ο καθένας μπορεί να ταυτιστεί με κάποια από αυτές, αν και όλες, εκτός από την υπερβολική, αλλά καταλυτική παρουσία του αγνώστου που απειλεί τη ζωή του εποχούμενου ζευγαριού στη μέση του πουθενά, έχει ρίζες και αιτιολογία. Ο Γκικαπέππας καλύπτει έξυπνα το φάσμα από τις ωδίνες μέχρι την οδύνη, αφήνοντας ανοιχτούς τους λογαριασμούς των ηρώων και σχολιάζοντας με διακριτικότητα τις αλλοπρόσαλλες γυναίκες και τους επιθετικούς άνδρες, αποφεύγοντας παράλληλα να κολακεύσει ή να συμπαθήσει κάποιον από αυτούς, με εξαίρεση την περίπτωση της εγκυμονούσας Ιρακινής – για τον ρόλο της, η Κυπρία Κίκα Γεωργίου απέσπασε το βραβείο α’ γυναικείου ρόλου στα φετινά βραβεία της Ακαδημίας. Η σκηνοθεσία κρατάει λίγο παραπάνω απ’ ό,τι πρέπει τις αποστάσεις, αν και ευτυχώς ξεφεύγει από την εύκολη λύση των υπερβολικών και συχνών κοντινών πλάνων.