Ο Έστεμπαν (Κώστας Στεφανάκης) έρχεται στην Αθήνα, έχοντας χάσει τη δουλειά του ως μπάτσος. Μένει μαζί με τον ανάπηρο θείο του (Μπάμπης Κούρτης) και αναζητά δουλειά. Είναι άφραγκος και απογοητευμένος. Τον πλησιάζει ο διευθυντής ασφάλειας (Χρήστος Νάτσιος) και του αναθέτει να καθαρίσει 2 από τους πιο επικίνδυνους εγκληματίες στην πόλη: Ο Μάνθος (Βαγγέλης Μουρίκης) και ο Μπαχράμης (Βαγγέλης Αλεξανδρής) είναι αυτοί που κανείς δεν μπορεί να πιάσει επίσημα - προστασία, drugs, παράνομα sex shops, όλα παίζουν. Ο Έστεμπαν γίνεται στόχος όχι μόνο για τον υπόκοσμο αλλά και για τα «αφεντικά» του.

Άλλη μια ταινία, μετά το Γιο του Τσάρλι, που πραγματεύεται την άλλη Αθήνα, της νύχτας, των ναρκωτικών, της διαφθοράς και της ασχήμιας, σαν ένα flip side της πολύβουης πόλης που γκρινιάζει και κορνάρει σε πλήρη αφασία. Επηρεάζεται από το underground σινεμά και τον Γιάννη Οικονομίδη, που εμφανίζεται σε ένα cameo. Ενώ λοιπόν ο σκηνοθέτης Φωκίων Μπόγρης αγαπάει το θέμα του, φροντίζει το στυλ και κόβει συνεχώς για να κρατά το ενδιαφέρον σε μια ιστορία εκδίκησης, που από ένα σημείο κι έπειτα χάνει έδαφος, υστερεί σημαντικά σε απειλή (οι φόνοι μοιάζουν να προέρχονται όχι από έναν ικανό εκτελεστή, αλλά από φάντασμα), σε απόχρωση (όλες σχεδόν οι σκηνές είναι ποτισμένες με μια κακώς εννοούμενη υπερβολή) και σε ερμηνευτική ομοιογένεια. Άλλο να θαυμάζεις τον Κώστα Στεφανάκη (ή τον Τέλη Σταλόνε και την Τίνα Σπάθη) κι άλλο να τον εμπιστεύεσαι στον ρόλο-κλειδί. Γι' αυτό και ο Βαγγέλης Μουρίκης είναι ο μόνος που περιμένεις να ξαναδείς, όταν τελειώνει η σκηνή του.