Ξεκινώντας από το λιγοστό ενδιαφέρον που έχει μια ταινία για τον Καζανόβα εν έτει 2019, η αντιστροφή του ρόλου του ως επιφανή άνδρα που χάνει κάθε έννοια λογικής εξαιτίας του παράφορου έρωτα με μια συγκεκριμένη γυναίκα δε λειτουργεί ακριβώς ως επικαιροποίηση της ιστορίας του. 

 

Η Τελευταία Αγάπη επικαλείται την προσωπική του εξομολόγηση για μια απαγορευμένη αγάπη που δεν τελεσφόρησε ποτέ και προσπαθεί να παρουσιάσει τον άνθρωπο που ξελόγιαζε όποια γυναίκα ήθελε ως έναν αδύναμο χαρακτήρα που χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του όταν δεν παίρνει αυτό που θέλει. Θεωρητικά όλο αυτό μπορούσε να λειτουργήσει με γερές βάσεις στο στήσιμο των χαρακτήρων, όμως η ιστορία και οι συμβολισμοί της είναι τόσο απλοϊκοί που δεν προσδίδουν τίποτα το μοντέρνο. 

 

Το ίδιο ισχύει και στην καθοδήγηση των ηθοποιών, με τον συνήθως στιβαρό Βενσάν Λιντόν να αδυνατεί να δώσει βάρος σε έναν σοβαροφανή ρόλο που από το ένα στερεότυπο (του καρδιοκατακτητή) χάνεται στο άλλο (του ερωτοχτυπημένου).