Όσο για τις φωνές εναντίωσης; Ο κ. TV δεν έχει κανένα πρόβλημα, αφού βρήκε τη δραστική λύση: απλώς τις έκλεψε όλες! Η μόνη γυναίκα που έχει ανακτήσει το δικαίωμά της να μιλά δεν είναι άλλη από τη «Φωνή». Κι όμως, αυτή εξαργυρώνει το δικαίωμά της, δίνοντας παραστάσεις σε φτηνά μαγαζιά τη νύχτα, κρύβοντας το πρόσωπό της με μια κουκούλα κι εξυπηρετώντας τις ορέξεις του αδίστακτου άνδρα. Ο τελευταίος φαίνεται να μη σταματά εκεί και οργανώνει ένα δόλιο σχέδιο για να κρατήσει την εξουσία του για πάντα, γι’ αυτό και απάγει τη «Φωνή», χωρίς όμως να ξέρει πως και ο μικρός της γιος έχει αυτό το «χάρισμα». Ένα μικρό κοριτσάκι που θα τον γνωρίσει θα καλέσει την κατά τα άλλα διαλυμένη οικογένειά της για να τον βοηθήσουν, παρασύροντάς τους σ’ ένα ταξίδι προς μια κεραία που εκπέμπει άλλα μηνύματα, προς το άγνωστο, τον κίνδυνο, τον ουρανό!


Μια εντυπωσιακή κατασκευή από το 2007, αργεντινής παραγωγής, που θέλει με τρόπο επείγοντα και δυστυχώς βαρύγδουπο να δηλώσει μια αντικομφορμιστική συνωμοσία, ανακατεύοντας (και μπερδεύοντας) την αφήγηση του κλασικού βωβού με το πνεύμα του ισπανικού πειραματισμού και τον γερμανικό εξπρεσιονισμό στο πλαίσιο ενός αβανγκάρντ θρίλερ. Ο σκηνοθέτης θέλει επίσης να τονίσει εμφατικά πως έχει δει όλο το σπουδαίο σινεμά και μπορεί να το χωρέσει σε μια ταινία. Η φόρμα σαφώς υπερτερεί του περιεχομένου.