Τα Λουλούδια έγινε φέτος η πρώτη ταινία καθ' ολοκληρίαν γυρισμένη στα βασκικά που η Ισπανία υπέβαλλε επίσημα για τα ξενόγλωσσα Όσκαρ. Μπορεί να μην τα κατάφερε να μπει στη μικρή λίστα των 9 που θα οδηγούσε στην πεντάδα, αλλά το δράμα των Γαράνιο και Γενάγα διακρίνεται για τον ντελικάτο χειρισμό μιας πρωτότυπης ανάπτυξης που ενώνει ένα κεντρικό θέμα με τις προεκτάσεις του σε μια βραδυφλεγή, μελαγχολική, εξόχως κομψή σπουδή για τη μοναξιά και την ευκαιρία για αποκατάσταση – της μνήμης και της αγάπης. Διότι, μπορεί η ιδέα να ξεκίνησε στο μυαλό των δύο σκηνοθετών ως η δημιουργική περιέργεια για τον συμβολισμό μιας ανθοδέσμης, της σημασίας μιας κοινής, όμορφης χειρονομίας που μετουσιώνεται σε δώρο που ζει λίγο και πεθαίνει άδοξα, αλλά αποκτά άλλη διάσταση, καθώς εξελίσσεται από την απορία μιας 40άρας για την ταυτότητα του επίμονου αποστολέα ενός μπουκέτου, σε μια ερμηνεία του ιστορικού, τραυματικού παρελθόντος της χώρας. Το να αποκαλύψει κάποιος περισσότερες λεπτομέρειες για την υπόθεση είναι σαν να αποκαλύπτει τα μυστικά μιας ταινίας που δεν έχει καθόλου την όψη του θρίλερ (μάλλον με αρτίστικο δράμα μοιάζει στην αρχή, καθώς αναφέρεται σε δύο διαφορετικά ζευγάρια με προβλήματα και σύγχυση, με τις γυναίκες στους πρωταγωνιστικούς ρόλους), αλλά ποντάρει στο ενήλικο σασπένς και δικαιώνει τον θεατή, χωρίς να ξεφεύγει από τη σύλληψή του.