Οι Αέρα Πατέρα είναι μουσική μπάντα, αν και όχι ακριβώς το τυπικό, εναλλακτικό συγκρότημα που κάποιος έχει στον νου του όταν σκέπτεται την ελληνική μουσική σκηνή. Πρόκειται μάλλον για μια καταστασιακή πρόταση, ένα ελεύθερο κόνσεπτ που θα μπορούσε να έχει μέλη του τους πάντες ή, τέλος πάντων, όσους έχουν τη διάθεση να περάσουν καλά χωρίς δεσμεύσεις ή και χωρίς τρομερές μουσικές γνώσεις ή αίσθηση της πειθαρχίας. Χωρίς να προδώσει τις ντανταϊστικές τους διακηρύξεις ή να παρεισφρήσει πιο ενοχλητικά από τα αεράτα κυβικά τους, ο σκηνοθέτης Χάρης Ραφτογιάννης (True Blue) τους παρακολουθεί εδώ και χρόνια, αποτυπώνοντας το πνεύμα και το νήμα τους, προσπαθεί να βγάλει νόημα από αυτήν τη μαθηματική εξίσωση χαοτικών δυνάμεων και φωτίζει τους συσχετισμούς που τη δημιούργησαν και την κρατούν ζωντανή, τους ιδρυτές και τη φιλοσοφία τους, του πιο χαλαρού, εν τέλει, καλλιτεχνικού σχήματος που κατά κάποιον τρόπο επιβιώνει σε μια πραγματικότητα που, όπως πρεσβεύει, δεν υπάρχει – και μπορεί να έχει δίκιο. Η Αεραλάνδη είναι η ουτοπική χώρα όπου το ιπτάμενο τίποτε της μεγαλύτερης σε αριθμό μελών μπάντας, των Αέρα Πατέρα, «γίνεται». Προκύπτει από μια αέναη περιπλάνηση, σαν τουρνέ χωρίς πρόγραμμα, καλωσορίζει την ατομική αυτοκρατορία του καθενός και δεν συνοφρυώνεται με την αποχώρηση κανενός, αφού, πέρα από μια ακαθόριστη μουσική πρόταση, είναι ιδέα, μια πολύ χαλαρή κολεκτίβα με τα ωραία της και τα νεύρα της και, φυσικά, τις αντιφάσεις, τις ποιητικές της εξάρσεις και τα κενά (αέρος) που αν συνόψιζα σε ένα αστείο, θα μου θύμιζε αυτό το παλιό, μάλλον από τα σουρεαλιστικά ’70s, που είμαι σίγουρος πως κανείς δεν θυμάται και πήγαινε κάπως έτσι: «Ποια είναι η διαφορά μεταξύ ενός κόρακα; Έχει και τα δυο του πόδια ίσια, ιδίως το αριστερό».