Η δραματική περιπέτεια ή, καλύτερα, το περιπετειώδες δράμα του υποψηφίου για Όσκαρ Σεναρίου για το Hell or High Water Τέιλορ Σέρινταν μοιάζει με εντυπωσιακό, αλλά τελεσίδικα σκόρπιο λούνα παρκ, γεμάτο παγίδες και πυροτεχνήματα, με παράδοξη οκοδέσποινα την Αντζελίνα Τζολί στον ρόλο της πυροσβέστριας και από ένα σημείο κι έπειτα αναδόχου του νεαρού που βλέπει τον πατέρα του να δολοφονείται και τους εκτελεστές να τον καταδιώκουν ανελέητα. Το δάσος λαμπαδιάζει, η Τζολί πασχίζει να ξεπεράσει εγκαύματα και, ακόμη χειρότερα, μια εσφαλμένη επαγγελματική επιλογή που τη στοιχειώνει από το παρελθόν, και η οποιαδήποτε αίσθηση αληθοφάνειας δραπετεύει όσο περνά η ώρα και η τεράστια πυρκαγιά δυσκολεύει ακόμα περισσότερη την καλλιτεχνική ορατότητα στο Αυτοί που εύχονται τον θάνατό μου, ένα πισωγύρισμα στα μαξιμαλιστικά οχήματα μεγάλων σταρ από τη δεκαετία του ’90. Εκτός από τα σεναριακά κενά και την ανισοσκελή σκηνοθεσία, το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι η εξωγήινα αριστοκρατικήΤζολί πλέον προσποιείται τον ανθρώπινο πόνο, έχοντας προφανώς συνηθίσει να τον επανεφευρίσκει σε μη ανθρώπινους χαρακτήρες που κατά κόρον έχει ενσαρκώσει τις τελευταίες δεκαετίες.