Remake της γαλλικής «Χρηματαποστολής» από το 2004 με τον Αλμπέρ Ντιποντέλ και τον Ζαν Ντιζαρντέν, η badass περιπέτεια κυκλικής πλοκής σε τέσσερα κεφάλαια, φτιαγμένη σαν όπερα εκδίκησης από τον πάντα φιλόδοξο και μεγαλεπήβολο Γκάι Ρίτσι, έναν σκηνοθέτη που στις καλές του ψυχαγωγεί και στα φάλτσα του, όπως εδώ, κάνει την τρίχα τριχιά, πάσχει από υπερεμπλουτισμένο αλλά ψιλό σενάριο, και μια μονοκόμματη εμφάνιση (η λέξη ερμηνεία ακούγεται σαν φιλοφρόνηση) του Τζέισον Στέιθαμ. Υποδύεται τον Πάτρικ Χιλ, έναν ασυγκίνητο άνδρα που πιάνει δουλειά στη φημισμένη Fortico που εκτελεί χρηματοποστολές, αν και μοιάζει περισσότερο με εταιρεία διακίνησης παράνομου πλούτου, με τον τρόπο που συμπεριφέρονται οι υπάλληλοι στα «κελιά» πριν ξεκινήσουν να γεμίζουν και να ξεφορτώνουν τα φορτηγά, και με τον οπλισμό, την ασφάλεια και τη μιλιταριστική εκπαίδευση που απαιτείται. Κανείς από τους σεκιουριτάδες δεν τον συμπαθεί, αλλά ο H κερδίζει τον σεβασμό, σε σημείο που κάποιοι πιστεύουν πως είναι δαίμονας, μετά από ένα θρυλικά ευθύβολο ξεπάστρεμα στην πρώτη ληστεία που τυχαίνει στο δρομολόγιό του. Είναι φανερό πως ο άνθρωπος ξέρει να πυροβολεί ασκαρδαμυκτί και να σκοτώνει ασυγχώρητα, και όταν αποκαλύπτεται πως στην υπηρεσία υπάρχει ένας καταδότης που στήνει από μέσα δουλειές, το παρελθόν του έρχεται στο φως και η μεγάλη σύγκρουση αποκτά νόημα. Η μηχανική της δράσης στο «Ένας Οργισμένος Άνδρας Εκδικείται», που μοιάζει με ακριβή παραγγελιά, δεν είναι ευκαταφρόνητη, αλλά ο Στέιθαμ, που τελικά ίσως να είναι καλύτερος κωμικός παρά action man, χαλάει το θρίλερ, που έχει υπόσταση και ουσία μόνο όταν διαφαίνεται αίσθημα πίσω από τα κίνητρα. Παίζει και ο Σκοτ Ίστγουντ, γιος του original, απέναντι στον «Ίστγουντ» του Βρετανού πρωταγωνιστή, αλλά και ο Τζος Χάρτνετ, πάλαι ποτέ βαρύθυμος ζεν πρεμιέ, όπως τον θυμόμαστε από το «Pearl Harbor», το «Lucky Number Slevin» και τις «Αυτόχειρες Παρθένους», σε έναν ρόλο που δεν του προσφέρει ούτε ατάκες ούτε λύτρωση - ποιος ξέρει αν θα επανέλθει ζωτικά με το επικείμενο Οπενχάιμερ του Κρίστοφερ Νόλαν.