Μια ωραία ιδέα, που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως διαφορετική εκδοχή της τυπικής ρομαντικής κομεντί, με τον πρωταγωνιστή να μην είναι ο θύτης της αιώνιας υπεκφυγής, ή το θύμα μιας μανιακής του γάμου, καταλήγει να κολακεύει υπέρ το δέον το κοινό, στην προσπάθεια να αναβαθμίσει τον "μοναχικό λύκο" (Γιάννης Τσιμιτσέλης) σε συμπαθή χαρακτήρα, αναιρώντας δραματικά τη δεδομένη σκοτεινιά του, και δικαιολογώντας ελλιπώς τη συναισθηματική του αναπηρία. Η ελληνική διασκευή του προ δεκαετίας τουρκικού σουξέ λιαίνει τις αιχμές δίνοντας έμφαση στη συμπεριφορά κι όχι στην εσωτερικότητα, στο αγαπησιάρικο ιντερλούδιο ανάμεσα στον επιτυχημένο σεφ αλλά εκκρεμή στις σχέσεις του Πέτρο και την αρχικά καχύποπτη Ζωή. Το Γιά Πάντα ενισχύει την πεποίθηση πως το είδος που επιχειρεί να φρεσκάρει παραμένει ολισθηρό και δύσκολο.