Μελαγχολικό και ονειρικό, το Γκαγκάριν, που αποτελεί προέκταση της ομώνυμης μικρού μήκους των σκηνοθετών Λιατάρ και Τρουίγ και επιλέχτηκε στο επίσημο πρόγραμμα του ακυρωμένου λόγω Covid Φεστιβάλ Καννών του 2020, διαδραματίζεται σε προάστιο του Παρισιού, σε έναν οικισμό που πήρε το όνομά του από τον πρώτο κοσμοναύτη, τον Σοβιετικό Γιούρι Γκαγκάριν.

 

Η ταινία ξεκινά με Επίκαιρα από το 1961, όταν οι αφηνιασμένοι από χαρά κάτοικοι υποδέχονταν με ροδοπέταλα τον ήρωα του Διαστήματος, και στο επόμενο πλάνο, εξήντα χρόνια αργότερα, τα κτίρια καταρρέουν από τις φθορές και την αμέλεια και όσοι απέμειναν το εγκαταλείπουν, αφήνοντας τους σιωπηλούς ολίγους στη μοίρα τους και στο έλεος των τοπικών συμβουλίων.

 

Ο νεαρός Γιούρι, ενεργητικός και ανήσυχος, παρέα με τον ύποπτων συναλλαγών στη γειτονιά Χουσάμ και την ενθουσιώδη Ντιάνα από τον κοντινό μαχαλά των Ρομά, αντιστέκεται με αξιέπαινο ιδεαλισμό, κατασκευάζοντας ένα αυτόνομο «διαστημόπλοιο» στα χαλάσματα, αυτοσχέδια εξοπλισμένο με ακτίνες, όργανα, λάμπες και θερμοκήπιο σε μια προσωπική, ρομαντική αποστολή να σώσει ένα χαμένο στοίχημα και να επικοινωνήσει με τα αστέρια, αντί να χαθεί στη λάσπη.

 

Οι σκηνοθέτες εμποτίζουν με μαγικό ρεαλισμό την ανθρώπινη εκδοχή μιας περιπετειώδους απόδρασης σε άλλους κόσμους και, προφητικά, προτείνουν το γήινο flip side της πρόσφατης σπατάλης των διάσημων δισεκατομμυριούχων για να διασχίσουν πρώτοι το σύμπαν, σφάζοντας μελλοντικές αποικίες στην εγωπαθή ποδιά τους. Αντίδοτο σε έναν ρεαλισμό που χτυπά την πόρτα σαν μπουλντόζα που απειλεί με ισοπέδωση, το Γκάγκάριν είναι μια γλυκιά παραβολή ελπίδας και επινοητικότητας σε έναν ορυμαγδό νεανικής μυθοπλασίας εγκλωβισμένης σε κλισέ σχήματα.