Παρακολουθώντας τη Λεοπάρδαλη του Χιονιού, αναρωτιέσαι σε πόσους μπορεί να απευθύνεται σήμερα μια ταινία σαν αυτή, που θεωρεί αδιαπραγμάτευτη την ύπαρξη, αν όχι του Θεού, έστω ενός πνευματικού κόσμου που μας υπερβαίνει, και αρθρώνει αν όχι έναν θρήνο, τουλάχιστον ένα (έντονο) παράπονο για την αποστασιοποίησή μας.

 

Για τον βραβευμένο φωτογράφο Βενσάν Μινιέ και τον συγγραφέα Σιλβάν Τεσόν στο παγωμένο οροπέδιο του Θιβέτ βρίσκεται ένα από τα τελευταία σημεία της Γης όπου μπορούμε να αγγίξουμε φευγαλέα με τα ακροδάχτυλα μας αυτό τον κόσμο. Είναι εντυπωμένος στο βλέμμα και τις συνήθειες των θηλαστικών που ζουν εκεί, απλώς έχουμε απολέσει τα εργαλεία για να τον κατανοήσουμε. Κάποιος θα έλεγε ότι στα μάτια αυτών των ζώων δεν βλέπουμε τίποτε άλλο πέρα από την αντανάκλαση των σκέψεων και των συναισθημάτων μας, θα ανήκε όμως σε εκείνο το κοινό που θα παρακολουθούσε το φιλμ και θα στεκόταν μόνο στις «ωραίες εικόνες», αν δεν το απέρριπτε νωρίς, λόγω της νωχελικότητάς του.

 

Το ντοκιμαντέρ πετυχαίνει να μεταδώσει αποτελεσματικότερα την αίσθηση αυτής της πνευματικότητας όταν παντρεύει επιβλητικές, σχεδόν αλαφροΐσκιωτες εικόνες με το ελεγειακό score των Νικ Κέιβ και Γουόρεν Έλις –η καλύτερη δουλειά τους εδώ και καιρό‒ παρά όταν στηρίζεται στην off αφήγηση και στις παρατηρήσεις του Mινιέ, έτσι όπως ακροβατούν επικίνδυνα μεταξύ της επεξηγηματικότητας και του στόμφου της (αμπελο)φιλοσοφίζουσας πρόζας του ύστερου Βέντερς. Ο δυσπρόσιτος τετράποδος πρωταγωνιστής κάνει τελικά την εμφάνισή του στο φινάλε. Ο Μινιέ νιώθει δέος μπρος στην εικόνα του, σαν να έκλεψε φωτιά από τους θεούς και να την πήρε μαζί του, όπως αναφέρει. Αντικειμενικά, αυτό που παρατηρούμε, όσο κι αν προσπαθούν να το καλλωπίσουν ο φακός, η μουσική και η αφήγηση, είναι μια πράξη βίας.

 

Αν υπάρχει Θεός, έτσι επιλέγει να εμφανιστεί μπροστά μας, άραγε; Απάντηση δεν έχουμε. Έτσι κι αλλιώς, θα ήταν μια προβολή των σκέψεων και των συναισθημάτων μας. Είτε θείο avatar, είτε σύνδεσμος με έναν ξεχασμένο κόσμο, είτε απλώς ένα κτήνος που λειτουργεί με γνώμονα το ένστικτο, σαν εμάς, η ουσία είναι ότι η παρουσία μας δεν μοιάζει να απασχολεί καθόλου την ακριβοθώρητη λεοπάρδαλη. Συνεχίζει ατάραχη τον δρόμο και το έργο της, όποιο κι αν είναι αυτό. Βλέπεις, για τους δημιουργούς του ντοκιμαντέρ δεν θα το καταλάβουμε ποτέ, επειδή έχουμε (ξε)χάσει τα εργαλεία. Αν ποτέ τα είχαμε.