Η απόκοσμη ιστορία «Το στρίψιμο της βίδας» του Χένρι Τζέιμς έχει μεταφερθεί αρκετές φορές στον κινηματογράφο, είτε αυτούσια είτε με παραλλαγές σαν το Οι Άλλοι του Αλεχάντρο Αμενάμπαρ. Σε λίγες περιπτώσεις η μεταφορά δεν έχει γίνει απλά με ευγένεια αλλά επεκτείνει το υπέροχο φαντασιακό σύμπαν της όπως έγινε στο Innocents του Τζακ Κλέιτον, ένα από τα ωραιότερα μεταφυσικά φιλμ που έγιναν ποτέ, αλλά τις περισσότερες φορές το αίνιγμα που άφησε πίσω του Τζέιμς σχετικά με τα πνεύματα και την εχεφροσύνη της γκουβερνάντας οδηγούσαν σεναριογράφους και σκηνοθέτες σε ατόπημα. 

Εδώ δεν μιλάμε μόνο για ατόπημα, αλλά για μια ντροπιαστική προσαρμογή που λαμβάνει χώρα στα '90s (κάτι που αντιλαμβανόμαστε από τις πολλές κασέτες, καθώς όλο το κτίριο παραπέμπει σε παλαιότερες εποχές), δεν νοιάζεται καθόλου για τη δημιουργία υποβλητικής ατμόσφαιρας και με πολύ επιθετικό τρόπο προσπαθεί από το πρώτο πεντάλεπτο να χωρέσει όλα τα κλισέ των σύγχρονων θρίλερ.

Δεκάδες jump scares, σκιές και ήχοι σε σκοτάδια και υπόγεια, δυο παιδιά καρικατούρες που προσπαθούν να φρικάρουν με κάθε τρόπο γκουβερνάντα και κοινό, πριν ακόμη η αφήγηση καταλήξει στη διασταύρωση ανάμεσα στην τρέλα και τη λογική. Κρίμα για τη Μακένζι Ντέιβις, μια από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της, που ταλαιπωρείται εδώ άνευ λόγου.