Μπορεί οι «Times» της Τεχεράνης να θεώρησαν πως το βραβείο στις Κάννες για το πολυσυζητημένο Holy Spider υποκινήθηκε από σκοτεινές πολιτικές δυνάμεις και η ερμηνεία της Ζάρα Αμίρ Εμπραΐμι να μην ήταν καν καλή, αλλά η αλήθεια είναι πως το δραματικό χρονικό του Αλί Αμπάσι για τις δολοφονίες κυρίως τοξικοεξαρτημένων εργατριών του σεξ στην ιερή πόλη Μασχάντι από τον Σαΐντ Χανάι διατηρεί έναν αγωνιώδη ρυθμό ως θρίλερ ηθικής κάθαρσης και πορτρέτο ενός θρησκευτικά σαλεμένου serial killer, και η ερμηνεία της εγκατεστημένης πλέον στο Παρίσι Ιρανής ηθοποιού στον ρόλο της τολμηρής ερευνητικής δημοσιογράφου Ρασίμι, που ξεσκεπάζει τα εγκλήματα και κυνηγά τον αμετανόητο εξολοθρευτή που η αστυνομία άφηνε ελεύθερο επί καιρό, αμελώντας συστηματικά τα ενοχοποιητικά στοιχεία, αξίζει επαίνους για την ανατριχιαστική λιτότητα της προσέγγισής της. Αντίθετα, ο λόγος της, όταν αποδέχτηκε αυτοπροσώπως το βραβείο της στο Φεστιβάλ ήταν από τους μακροσκελέστερους και λιγότερο ευθύβολους στη σύγχρονη μνήμη.

 

Η επίσημη υποβολή της Δανίας (αφού φυσικά το Ιράν έχει καταδικάσει επίσημα όχι μόνο την ταινία, αλλά έχει απειλήσει να τιμωρήσει παραδειγματικά και αμετάκλητα όποιον επαγγελματία της χώρας έχει συμμετάσχει σε αυτήν) για τα διεθνή Όσκαρ της επικείμενης 95ης απονομής παρουσιάζει το πρόσθετο ενδιαφέρον της σταδιακής ανάπτυξης του «εκκαθαριστή» ως προϊόντος κοινωνικού εξτρεμισμού, καθώς ο Χανάι κινήθηκε από την πεποίθηση ότι τελεί το καθήκον που άλλοι στη θέση του δεν τόλμησαν, και μάλιστα έλαβε διαστάσεις ήρωα από τους σκληροπυρηνικούς ισλαμιστές της χώρας, σε τέτοιο βαθμό που απόρησε γιατί δεν του συμπαραστάθηκαν στην περιπετειώδη δικαστική του διαδρομή προς την αγχόνη.

 

Με χτυπήματα αράχνης και μια επαναλαμβανόμενη ιεροτελεστία που συνορεύει με τη σεξουαλική ηδονή, ο Χανάι του Μεντί Μπαζεστανί γίνεται ο πρωταγωνιστής στη δική του παράσταση τρόμου, ένας πρώην στρατιώτης στη σύγκρουση του Ιράν με το Ιράκ που δεν είχε την ευκαιρία να διακριθεί για τις θυσίες του, οπότε δημιούργησε τις συνθήκες για το θεϊκό παράσημο που τα εγκόσμια τού αρνήθηκαν.

 

Η διάδραση ανάμεσα στον διώκτη και κάθε σεξεργάτρια που είχε το θράσος να βεβηλώνει τον ιερό τόπο του και το αυτόκλητο θήραμα που προσπερνά τα εμπόδια και ρίχνεται στη μάχη σαν αβοήθητο δόλωμα στα νύχια του καρχαρία είναι μια αφηγηματικά ακροβατική παραλλαγή των χολιγουντιανών αστυνομικών του είδους, όχι ιδιαίτερα πειστική στη σύλληψή της. Ωστόσο, το Holy Spider έχει πολλά παραπάνω να θίξει εκτός από τον εντοπισμό ενός φονιά: ενσωματώνει στην ενδιαφέρουσα πλοκή του τον σεξισμό και τον μισογυνισμό ενός κράτους που πασχίζει να αναγνωρίσει τη διάκριση απέναντι στους μισούς και πλέον πολίτες του.