Αν εξαιρέσεις μερικούς μεσότιτλους, τίποτα νέο δεν θα βρουν στο In our day οι βετεράνοι του φιλμικού σύμπαντος του Χονγκ Σανγκ-Σου, ο οποίος θυμίζει σε παραγωγικότητα σκηνοθέτες του κλασικού Χόλιγουντ, γυρίζοντας (τουλάχιστον) δύο ταινίες τον χρόνο. Ο Νοτιοκορεάτης δημιουργός μένει πιστός στο ψηφιακό, πεισματικά DIY διαλογικό σινεμά του, με τον φακό να παρατηρεί διακριτικά τους χαρακτήρες καθώς συνομιλούν μεταξύ τους. Δυο άνθρωποι, μια σαραντάχρονη ηθοποιός κι ένας ηλικιωμένος ποιητής που απέκτησε ξαφνικά απήχηση στη νεολαία, δέχονται επισκέψεις κι αυτό στέκεται αφορμή για μια σειρά από συζητήσεις που περιστρέφονται ενίοτε γύρω από την τέχνη (τους), όπως στο στοχαστικό Novelist’s Film, κυρίως όμως εστιάζουν στην εκτίμηση του καθημερινού και «τετριμμένου» που καθόλου τέτοιο δεν είναι, μέχρι να το στερηθείς, όπως ο ποιητής που δεν μπορεί πια να καταναλώσει αλκοόλ.

 

Οι δυο χαρακτήρες δεν συναντιούνται ποτέ στο φιλμ, αλλά καθώς αυτό προχωρά, νιώθεις ότι διάγουν βίους παράλληλους ως ασθενείς και οδοιπόροι της «μέρας», ως μέρη μιας ευρύτερης κοινής εμπειρίας. Ένας φουντωτός, απίθανος γάτος είναι εδώ όχι μόνο για να κλέψει την παράσταση μα και για να υπογραμμίσει την κεφαλαιώδη σημασία των «μικρών», αν, βέβαια, λογαριάζεις για τέτοιο το κανάκεμα ενός οικόσιτου αιλουροειδούς και όχι για de facto μείζον ζήτημα.

 

Το In our day δεν είναι τόσο δύστροπο όσο ο προκάτοχός του, το ανετάριστο In Water, φαντάζει λιγότερο επιτακτικό και συνειδητά πιο αβαρές. Στα μάτια μας η αφτιασίδωτη όψη του συνδράμει την εκτίμηση της απλότητας με τον (κινηματογραφικό) τρόπο της. Τόσο ο εξωτερικός όσο και ο εσωτερικός ρυθμός του καλούν τον θεατή σε χαλάρωση, σε ένα διάλειμμα, αν θέλεις, από τον τρόπο που έχει συνηθίσει να προσλαμβάνει και να επεξεργάζεται την πληροφορία. Αυτά, σε συνδυασμό με την (είπαμε, συνειδητά) αβαρή του φύση, καθιστούν το φιλμ την κατά Χονγκ Σανγκ-Σου εκδοχή μιας δημιουργίας προορισμένης για κυριακάτικη απογευματινή προβολή.