Ο Μπάντι επιστρέφει, με χαμηλότερο προϋπολογισμό από αυτόν της πρώτης ταινίας, όπως στο προηγούμενο sequel, πατώντας σε γνώριμα beats. Το μοτίβο της απομάκρυνσης από τις αρχές της ροκ επαναλαμβάνεται, ο κακός θυμίζει κάτι από παλιά, ενώ τα τραγούδια παραμένουν κάτω από τη βάση – τουλάχιστον το «Sing» διαθέτει αναγνωρίσιμα, δοκιμασμένα «σουξέ». Η αποδόμηση των talent shows, έστω και στο πλαίσιο μιας αφελέστατης παιδικής ταινίας, και η αποδοχή της διαφορετικότητας στη μουσική είναι ευγενικά μηνύματα για την πιτσιρικαρία, η οποία θα καλωσορίσει και αυτή την ταινία, αν πέρασε καλά στις προηγούμενες, Οι γονείς, πάλι, θα εύχονται να προσγειωθεί στο κεφάλι τους ένας ενισχυτής αλά Tεξ Έιβερι, ώστε να ησυχάσουν μια ώρα αρχύτερα.