Ταμένη από τους γονείς της σε μοναστήρι από μωρό, η Μπενεντέτα μεγαλώνει πιστεύοντας ακράδαντα πως η Παναγία τη συντροφεύει και ο Χριστός την προστατεύει, κοινωνώντας τα οράματά της και τη θαυματουργή της δύναμη, σε μια εποχή που η πανούκλα και οι κομήτες επιβεβαίωναν ακόμη βαθύτερα το χάσμα μεταξύ λογικής και δεισιδαιμονίας ‒ η ταινία γυρίστηκε το 2018, πολύ πριν από την επέλαση του Covid.

 

Μεταφέροντας το μυθιστόρημα της Τζούντιθ Μπράουν, ο Πολ Βερχόβεν, που δεν διακρίνεται για τη λεπτότητά του, λούζει το πρώτο μισό της εκτροχιασμένης περιπέτειάς του με υπερμπουνιουελική σάτιρα και αιρετικές εικόνες: ο επελαύνων Ιησούς σφάζει φίδια που ζώνουν τη δούλη του, κραδαίνοντας μαεστρικά τη χατζάρα του, και στη συνέχεια, πάντα με το πρόσωπο ενός πρωταγωνιστή φωτορομάντσου της Αναγέννησης, την προστάζει να τον πλησιάσει στον σταυρό του πόνου και να του αφαιρέσει το ύφασμα που τους χωρίζει, αποκαλύπτοντας στην άναυδη Μπενεντέτα την απουσία πρακτικού τρόπου εξέλιξης της σχέσης τους.

 

Επιπρόσθετα, μια νεαρή δόκιμη της μονής, η κακοποιημένη από τον πατέρα, τα αδέλφια και όλη τη γειτονιά Μπαρτολομέα, βρίσκει καταφύγιο στο μοναστήρι αλλά και ευκαιρία να δείξει στη Μπενεντέτα τα μυστικά που την απασχολούν μύχια, αλλά της διαφεύγουν, δηλαδή τον έρωτα σε όλη τη θρησκευτική έκσταση που μπορεί να λάβει, με τη βοήθεια ενός ξυλόγλυπτου αξεσουάρ που θα αποτελέσει πειστήριο εγκλήματος για όσους φθονούν και επιβουλεύονται τη χαρισματική «ευλογημένη». Η ηγουμένη (Σαρλότ Ράμπλινγκ), που ποτέ δεν είδε με καλό μάτι την άφιξη μιας αγαπητής ενάρετης σε έναν κερδοφόρο οργανισμό που ελέγχει απόλυτα, θα ζητήσει τη βοήθεια του ισχυρού νούντσιου κι έτσι ο απεσταλμένος του Πάπα (ο Λαμπέρ Γουιλσόν σε έναν δόλιο ρόλο που φαίνεται να διασκεδάζει) θα σπεύσει να ξεκαθαρίσει τα δαιμόνια.

 

Και ενώ ο Ολλανδός, με σαρωτική ενέργεια στην ένατη δεκαετία της ζωής του, ξεκινά με ένα κράμα του Σάρκα και Αίμα και του Showgirls, χαμηλώνει τους τόνους και σοβαρεύει το θέμα της χειραγώγησης της εξουσίας και της γυναικείας αυτοδιάθεσης σε ένα δράμα που δεν μοιάζει καθόλου με την αλά Monty Python κωμωδία που έθεσε αρχικά ως συνθήκη αφήγησης και τόνου. Η Βιρζινί Εφιρά πασχίζει να κρατήσει τα ηνία της κοπέλας που έχει αφομοιώσει το παραμύθι της αγίας, ενώ η Δάφνη Πατακιά ξεχωρίζει με συνέπεια, γεφυρώνοντας τα ήθη μιας άλλης εποχής με τη σύγχρονη ματιά που εμφανώς επιδιώκει ο σκηνοθέτης της.