Οι Ισπανοί σκηνοθέτες έχουν δημιουργήσει σχολή στο σινεμά είδους και έχουν κερδίσει την εμπιστοσύνη του ελληνικού κοινού που αναζητά αβαρή διασκέδαση το καλοκαίρι και τη βρίσκει συχνά στο ισπανικό θρίλερ, που συνιστά και τη ναυαρχίδα των ισπανικών κινηματογραφικών εξαγωγών. Αν κρίνουμε πάντως από τις ταινίες που φτάνουν στις ελληνικές αίθουσες την τελευταία διετία, το είδος περνά κάποιας μορφής κρίση. Φανταστείτε ότι ο Αντικαταστάτης, μια ταινία που παλιότερα απλά θα σιγόνταρε τίτλους που ισχυροποιούν το επιχείρημα υπέρ του ισπανικού θρίλερ, σήμερα αποτελεί το καλύτερο δείγμα που είδαμε εδώ και καιρό. 

 

Η δράση του Αντικαταστάτη είναι τοποθετημένη το 1982. Στις τηλεοράσεις η Εθνική Ισπανίας παίζει στο Μουντιάλ, ενώ η δημοτικότητα της σοσιαλιστικής παράταξης του Φελίπε Γκονθάλεθ γεννά ελπίδες εκλογής και φιλελευθεροποίησης. Ο ήρωας είναι ένας Μαδριλένος αστυνομικός που δέχεται τη μετάθεσή του στο αστυνομικό τμήμα μιας παραθαλάσσιας πόλης. Ο προκάτοχός του εκεί βρέθηκε νεκρός υπό περίεργες συνθήκες. Σύντομα θα ανακαλύψει ότι η εύπορη γερμανική κοινότητα της περιοχής υποστηρίζει ανοιχτά τη ναζιστική ιδεολογία. Όπως συμβαίνει συχνά στις ταινίες του είδους, το φασιστικό παρελθόν της χώρας και τα απόνερά του, που δεν λένε να εξατμιστούν μέχρι σήμερα, αποτελούν πηγή έμπνευσης. Το σκέλος της διαδικασίας και το πολιτικό υπόβαθρο αρκούν για να ξεγελάσουν τη δίψα των φαν του είδους, μιας κι εδώ δεν θα βρουν την ένταση ή την υποβολή που συναντάς στις μεγάλες δόξες του ισπανικού και, γενικότερα, του ισπανόφωνου θρίλερ.