Ο εκ Δανίας Νορβηγός σκηνοθέτης Γιοακίμ Τρίερ κατόρθωσε το αδύνατο: μέσα σε δώδεκα υπέροχα γλυκόπικρα κεφάλαια με πρόλογο και επίλογο γέμισε με ειλικρίνεια και ρεαλισμό μια εντελώς ρομαντική ιστορία, χωρίς να προσπεράσει την ονειροπόληση ή να αγνοήσει τις παύσεις, αυτούς τους απαραίτητους αναστεναγμούς μιας νέας γυναίκας που δεν ξέρει τι ακριβώς θέλει, διστάζει στην ιδέα της δέσμευσης και στη θέα της αγάπης, πλήττει και δέχεται πλήγματα από τις επιλογές της, ανατρέπει ξαφνικά και αναθεωρεί μετ’ εμποδίων, βιώνοντας επώδυνα την αυτογνωσία, στη διαδρομή τεσσάρων ετών από τη ζωή της. (Πιο συγκεκριμένα, δεν σνομπάρει τη ρομαντική κομεντί ως είδος, αλλά προτείνει τις συνέπειες του έρωτα ως ψυχολογικό σίκουελ της ηρωίδας).

 

Η ζωή ως σοβαρό παιχνίδι με συνεχείς εναλλαγές στιγμιότυπων και αυτοσχέδιες, αδέξιες, αν και χαριτωμένες, άστατες, συχνά άμυαλες περπατησιές σε απρόσμενα μονοπάτια είναι το αντικείμενο μιας ταινίας που με ωριμότητα και πρακτικό πνεύμα ανατέμνει την ανωριμότητα ή, αν προτιμάτε, τη διάσπαση προσοχής των millennials, τη χαλαρή απροθυμία τους να συγκεντρωθούν σε ένα αντικείμενο (η ηρωίδα ξεκινά ως πολλά υποσχόμενη φοιτήτρια της Iατρικής, το γυρίζει στην Ψυχολογία και μετά στη φωτογραφία, αλλάζοντας στο μεταξύ εραστές συχνότερα και από το χρώμα των μαλλιών της) ή να ενηλικιωθούν ερωτικά.

 

Ο Χειρότερος Άνθρωπος, ένας άτιμος «τίτλος» που πάντως δεν στοχοποιεί την τριαντάχρονη, δεν εξαντλείται σε συμπεριφορές και χαρακτηριστικά αλλά αναζητά διέξοδο στο δίλημμα που αντιμετωπίζει η Τζούλι στην κρίσιμη καμπή, μεταξύ του πυγμαλίωνα Άξελ, ενός μεγαλύτερου από εκείνην κομίστα, και του «άλλου», του Έιβιντ, που μπορεί να μην είναι αρκετά διανοούμενος για τις αυξημένες απαιτήσεις της, αλλά καλύπτει την αυθόρμητη πλευρά της.

 

Παράλληλα με το κινηματογραφικό πορτρέτο μιας παράξενα μοιραίας γυναίκας, η οποία στα τελευταία κεφάλαια ακούει και συνειδητοποιεί καθ’ οδόν προς την αυτοπραγμάτωση, ο δημιουργός του Όσλο θίγει μελαγχολικά, ενίοτε σατιρικά, και μέσα από το αιχμηρό, απρόβλεπτο βλέμμα της Τζούλι, χιουμοριστικά και ανατρεπτικά, το πρόβλημα/ζήτημα της φεμινιστικής ουτοπίας σε μια καθ’ όλα απελευθερωμένη κοινωνία, ακριβώς εκεί που πάλλεται με ζωντάνια, στη μεσαία τάξη ‒ αυτό το φινάλε παραμένει ανοιχτό.

 

Η Annie Hall της Σκανδιναβίας (όντως, το πνεύμα της ταινίας κινείται στο σύμπαν του Γούντι Άλεν με ένα άγγιγμα γαλλικής nouvelle vague) Ρενάτε Ρέινσβε κέρδισε επάξια το βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Καννών του 2021 για τον αξέχαστο, όχι πάντα συμπαθή ρόλο της Τζούλι, και ο Τρίερ βρέθηκε υποψήφιος στα φετινά Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας και Σεναρίου, εξασφαλίζοντας τη διάκριση των κριτικών της Νέας Υόρκης.