Της πήρε τρία χρόνια να το προετοιμάσει, έξι μήνες να το γυρίσει και άλλα τρία χρόνια να το μοντάρει: ο Κύριος Μπάχμαν και η τάξη του είναι το επίτευγμα της ντοκιμαντερίστριας Μαρία Σπεθ, ένα σχεδόν τετράωρο ήσυχο έπος που προέκυψε μετά από ένα αρχικό cut 21 ωρών(!) που παρακολουθεί από την περίοδο των Χριστουγέννων μέχρι την αποφοίτητη τα μαθήματα γνώσης και παιδείας ενός δασκάλου του δημοτικού σε μια τάξη που απαρτίζεται από δεκατριάχρονα παιδιά μεταναστών σε μια βιομηχανικής κωμόπολης στη Γερμανία. Η κάμερα είναι στραμμένη πάνω τους, σαν βεριτέ καθρέφτης μιας σειράς αυθεντικών, αλογόκριτων επιχειρημάτων που σπάνια ακούγονται. Σε αντίθεση με την ξύλινη ή σε δραματικούς τόνους ειδησεογραφική κάλυψη της κοινωνικής περιπτωσιολογίας της δεύτερης και τρίτης γενιάς των νεαρών πολιτών και των προβλημάτων ένταξης που εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν, η Σπεθ αναζητά και βρίσκει αβίαστα την ανθρωπιά ενός απροσποίητου μέντορα και ουσιαστικού συμβούλου, ο οποίος ενδιαφέρεται για τις αληθινές ανησυχίες και το μέλλον των μαθητών του με την ίδια αμεσότητα (και πολλές φορές αυστηρότητα) που ψάχνει τη φιλολογική ρίζα και την ετυμολογία των λέξεων. Ο χερ Μπάχμαν δεν αποχωρίζεται ποτέ το μάλλινο σκουφί του, ούτε το χιούμορ και την αδυναμία του στη ροκ και στη ριζοσπαστικότητα που ανατρέπει τον βαθύ ακαδημαϊσμό μιας τυπικής διδασκαλίας ‒ είναι ο καθηγητής που όλοι θα ονειρευόμασταν να έχουμε, και υπάρχει στην πραγματικότητα! Η μεγάλη διάρκεια της ταινίας είναι όντως ανασταλτική για μια ξεκούραστη θέαση, αλλά το περιεχόμενο αποζημιώνει.