Τα έχουμε γράψει πολλές φορές, η ένδεια της παραγωγής ενός animation οφείλει να υποκατασταθεί με έμπνευση και μεράκι. Στον Πάντα-Πανγκ, που μπορείς να βγάλεις συμπεράσματα για τον προϋπολογισμό από τα πρώτα λεπτά σκανάροντας με το μάτι το background, δεν υπάρει ούτε σταγόνα έμπνευσης. Οι δημιουργοί αντιπροτείνουν την οικειότητα του θεάματος, μέσω επίκλησης μοτίβων και θεμάτων που παραπέμπουν σχηματικά σε γνώριμες και αγαπητές επιτυχίες κινουμένων σχεδίων, όπως ο Βασιλιάς των Λιονταριών. Το ένα ερώτημα είναι γιατί να μην στραφείς σε εκείνες αντί να προτιμήσεις το κακέκτυπο τους, το άλλο γιατί να επιλέξεις τον Πάντα-Πανγκ για έξοδο στο σινεμά, όταν εκεί έξω υπάρχουν ολοκληρωμένες και ευφάνταστες οικογενειακές προτάσεις, όπως το Inside Out 2.

 

Τα πολύ μικρά παιδιά ίσως ξεγελαστούν κάπως από τα χαριτωμένα ζωάκια της Σαβάνας, οι μεγάλοι θα προτιμούσαν να είχαν πάει στη ζούγκλα με τον Ταρζάν, να τους φάνε τα άγρια θηρία.