Τι συμβαίνει σε μια οικογένεια όταν ο εξισορροπιστικός παράγοντας, το μέλος εκείνο που άμβλυνε τις αντιθέσεις και έβρισκε πάντα έναν καλό λόγο για να αποκρούσει τις εντάσεις και να εξοστρακίσει τα εμπόδια, αναποδογυρίζει ακούσια τη συνθήκη, σοκάροντας πολλαπλά όλους τους υπόλοιπους; Ο Μουσά είναι ο πάντα αλτρουιστής, φύσει μειλίχιος πατέρας, σύζυγος και αδελφός, ο άνδρας που αλλάζει την κουβέντα όταν το κλίμα στις ζωηρές συναθροίσεις και τα φωνακλάδικα δείπνα βαραίνει, με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο και θετικό πνεύμα που ελπίζει πως θα μεταδοθεί στην ομήγυρη, ώσπου η απομάκρυνση της συζύγου του τον στενοχωρεί και η πιθανή λύση, που δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα, τον προβληματίζει.

 

Ακόμη χειρότερα, μια πτώση του επιφέρει δυσδιάγνωστο τραύμα στον εγκέφαλο, υπνηλία και αρχική τάση για απάθεια, που σταδιακά μετατρέπεται σε ασταθή και απρόβλεπτη συμπεριφορά, επιθετικότητα και πρωτόγνωρα ωμή στάση απέναντι σε όλους, με την εξαίρεση της μικρής του κόρης, που της έχει αδυναμία και τον ενώνει με τη γυναίκα που ταρακούνησε τις ήσυχες βεβαιότητές του με την αδόκητη αποχώρησή της από τη ζωή του. Ο θεράπων ιατρός προτείνει στάδια ίασης, χωρίς να είναι σίγουρος για το αποτέλεσμα, και καθώς το οίδημα υποχωρεί, τη θέση του παίρνει ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών που συχνά ακούγεται κυνικό και τις περισσότερες φορές φέρνει σε τρομερή αμηχανία τους συγγενείς του.

 

Το χτύπημα, ή μάλλον η συμβολική και κυριολεκτική κατάρρευσή του μέσα σε ένα κλαμπ, φαίνεται να λειτουργεί ως ορός της αλήθειας για τον Μουσά, που τόσα χρόνια της έκανε «μασάζ» για να μην κακοκαρδίσει κανέναν, βαυκαλιζόμενος, και από δυνατός κρίκος τρυφερότητας μεταμορφώνεται σε καταλύτης, πειράζοντας ανεπιστρεπτί τις δυναμικές της οικογένειάς του, με λακωνικούς αφορισμούς, λεκτικούς καυγάδες και αθυρόστομες συγκρούσεις, μαζί με περιστασιακή βία και μια ξερή έκφραση συναισθήματος, ικανή να πληγώσει αλλά και να συνεφέρει − όπως η παραδοχή για το ποιους πραγματικά αγαπάει και για ποιους δεν νοιάζεται ιδιαίτερα.

 

Η αίσθηση του Άλλου που αναδίδει ο μονίμως σκεπτικός, θλιμμένος και ενίοτε εκρηκτικός Μουσά είναι ουσιαστικά μια καταπιεσμένη εκδοχή του εαυτού του, και τα εγώ της πολυγενεακής φαμίλιας του τσεκάρονται και αναθεωρούνται. Το ατυχές παράδειγμά του θέτει ένα τελεσίγραφο θνητότητας και προτεραιοτήτων, που μέχρι τότε αναβάλλονται ή μένουν κρυφές.

 

Μέσα στο κινηματογραφικό χρονικό διάστημα ενός διμήνου, ο Ροσντί Ζεμ, που σκηνοθετεί και υποδύεται τον πιο φαντεζί από τα τέσσερα αδέλφια του Μουσά, διασταυρώνει τις διακυμάνσεις με τους χαρακτήρες, επιταχύνοντας στα επείγοντα και δίνοντας χώρο στις λεπτομέρειες, με αξιοπρόσεκτη παρατήρηση στην ανταλλαγή βλεμμάτων, τις μικρές χειρονομίες και τις κρίσιμες σκηνές, όπως όταν ο Μουσά παραδέχεται την εμμονή του με τη γυναίκα που τον παράτησε ξαφνικά, του έδωσε εντολή να πακετάρει τα ρούχα της και σταμάτησε να διαβάζει τα μηνύματά του, και ειδικά στην τηλεγραφική διαδικασία του διαζυγίου τους. Κι όμως, είναι η μόνη που τον αγάπησε πραγματικά και τον πρόσεξε, όπως παραδέχεται ο «μετατραυματικός» πρωταγωνιστής, υπέροχα ενσαρκωμένος από τον βραβευμένο Σάμι Μπουαζιλά.