Στο Populaire ο Ρεζίς Ρουανσάρ επέδειξε έλεγχο στο ύφος και πίστη στο υλικό του, κάνοντας ένα αξιομνημόνευτο ντεμπούτο που συνδύαζε ατμόσφαιρα και χαρακτήρες. Μαζεύοντας εννέα μεταφραστές, ανάμεσά τους και ο δικός μας Μανώλης Μαυροματάκης, σε μια πολυτελή κατοικία, τους απομονώνει για να τεστάρει τις αντοχές τους ‒ ο «σκηνοθέτης» αυτής της σαδιστικής παράστασης είναι ένας αυστηρός άνθρωπος που τους απαγορεύει οποιαδήποτε επαφή με τον έξω κόσμο και τους μαντρώνει κανονικά για να μεταφράσουν, ο καθένας ξεχωριστά, ένα τμήμα από το επερχόμενο μυθιστόρημα ενός εκαιρετικά ευπώλητου συγγραφέα.

 

Οι ταλαντούχοι πολύγλωσσοι γίνονται πιόνια μιας πλοκής ανατροπών τύπου Άγκαθα Κρίστι, όχι μόνο στην τρίτη πράξη αλλά σε όλη τη διάρκεια ενός θρίλερ που ξεκινά με ένα συγκεντρωμένο μυστήριο, αν και γρήγορα παραδίδεται στο άγχος της μαντεψιάς. Όταν οι πρώτες δέκα σελίδες κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο, είναι προφανές πως κάποιος εκβιάζει και το εννοεί: το ποσόν είναι εξωφρενικό και κανείς δεν μπορεί να βρει τον ένοχο, απλώς διότι ο Ρουανσάρ βάζει στόχο να ξεπεράσει κάθε αληθοφάνεια.

 

Οι Μεταφραστές διαθέτουν νεύρο και ξεσπάσματα, ειδικά όταν όλα συγκλίνουν στο αδιέξοδο. Αντίθετα με το πρόσφατο Στα Μαχαίρια, το οποίο χώρεσε άνετα το ταξικό στοιχείο στην τοξικότητα της διαβολής, αυτή η γαλλική παραλλαγή στους Συνήθεις Υπόπτους είναι ό,τι φαίνεται. Διασκεδάζει, ειδικά εάν ο θεατής δεν πάρει πολύ στα σοβαρά το λογοτεχνικό του περίβλημα.