Ουδείς περίμενε πως το Ορφανό του Ζομ Κολέ-Σερά από το 2009 θα είχε συνέχεια ‒ και κανείς δεν τη ζήτησε. Κι όμως, με την ίδια πρωταγωνίστρια (Ίζαμπελ Φέρμαν, την 25χρονη Αμερικανίδα ηθοποιό που υποδύεται την 31χρονη Λίνα που φαίνεται βαριά δώδεκα) και άλλον σκηνοθέτη (Γουίλιαμ Μπρεντ Μπελ, με ειδικότητα στη μεταφυσική φρίκη και τα αλλόκοτα παιδιά, μετά το The Boy και το σίκουέλ του), ο Πρώτος Φόνος είναι το πρίκουελ της ιστορίας που έμεινε ημιτελής σε μια παγωμένη λίμνη, με την εξαιρετικά επικίνδυνη και όπως αποδεικνύεται λάγνα μικρομέγαλη να προσποιείται ένα εδώ και χρόνια εξαφανισμένο, ίσως απαχθέν κορίτσι, την Έσθερ, και να βρίσκει μια νέα οικογένεια για να ρημάξει όπως και όποτε βρει την πρώτη ευκαιρία ‒ έχει δραπετεύσει ήδη από ένα άσυλο, σκοτώνοντας όποιον βρίσκει μπροστά της, ως νάνος Χάνιμπαλ, άκοπα και ψύχραιμα.

 

Παρά τις αρχικές απιθανότητες του σεναρίου (εκτός των άλλων, δεν έχει δοθεί επείγον σήμα για τον εντοπισμό της;), το twist στη μέση της ταινίας, αφού η μητέρα Τζούλια Στάιλς την έχει καλοδεχθεί στο νέο της σπιτικό, ο μεγαλύτερος αδελφός την κοιτάζει περίεργα και ο ζωγράφος πατέρας έχει ξετρελαθεί που την ξαναβρίσκει, είναι τόσο αναπάντεχο και εξωφρενικό, που τουλάχιστον ανανεώνει, με όρους fun και χωρίς περιστροφές, το ενδιαφέρον μέχρι το αναμενόμενα χοντροκομμένο φινάλε.