«Είσαι τόσο χαριτωμένο, θέλω να σε κάνω merchandise», ακούγεται να λέει ένας χαρακτήρας στον Σπλατ (ή Πλατς στα ελληνικά), μια όντως τρισχαριτωμένη, έμβια γλιτσερή μάζα που παίζει τον ρόλο του κολαούζου.

 

Πρόκειται για ένα meta κλείσιμο του ματιού των δημιουργών της ταινίας, που γνωρίζουν ότι κάνουν μια ταινία κινουμένων σχεδίων για λογαριασμό της Ντίσνεϊ και ότι χαρακτήρες όπως ο Σπλατ δημιουργούνται, πέρα από comic relief, και για να αποτελέσουν την εμπορική αιχμή του δόρατος στα παιχνίδια που θα παραχθούν με αφορμή την ταινία. Ο Σπλατ είναι ένα από τα δεκάδες φανταστικά πλάσματα που θα συναντήσουν τρεις γενιές εξερευνητών σε ένα ταξίδι στο κέντρο της γης με στόχο την ανεύρεση της αιτίας που ο φυτικός οργανισμός, ο οποίος προέρχεται από εκεί και αποτελεί τη βασική πηγή ενέργειας για τον επάνω κόσμο, αρχίζει να καταστρέφεται. 

 

Η ταινία της Ντίσνεϊ που, σημειωτέον, περιλαμβάνει και έναν ανοιχτά γκέι έφηβο χαρακτήρα αποτελεί μια νοσταλγική αναδρομή στην εξερευνητική επιστημονική φαντασία των ’50s και των ’60s, συνοδευόμενη από την οικολογική ατζέντα, που συνήθως αποτελούσε δομικό στοιχείο της, αλλά και από ένα μήνυμα αλληλοκατανόησης και συμφιλίωσης ανάμεσα στις γενιές που, συμπτωματικά, αποτελεί θεματική και του άλλου animation που βγαίνει αυτή την εβδομάδα, του Πινόκιο του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο.

 

Ως περιπέτεια είναι ανώτερη του φετινού «Lightyear» της Pixar, χωρίς όμως να έχει κι εκείνα τα ευρήματα που θα την κάνουν να ξεχωρίσει από άλλες παραγωγές της μητρικής εταιρείας και των παραρτημάτων της. Αν κάτι όντως ξεχωρίζει, είναι ο σχεδιασμός της χλωρίδας και της πανίδας, που θα αποτελέσει μάλιστα και μια πρώτη, ανώδυνη γνωριμία των μικρότερων παιδιών με τη λαβκραφτιανή εικονογραφία. Κατά τα λοιπά, παρατηρείς τις χειροποίητες εικόνες στους τίτλους τέλους και, τόσο όμορφες που είναι, δεν μπορείς παρά να αναρωτηθείς για ποιον λόγο οι δημιουργοί της ταινίας δεν επέλεξαν αυτή την οδό και προτίμησαν την ψηφιακή πεπατημένη με το στρογγυλεμένο σκίτσο.