Ο χρόνος μας και το σώμα μας είναι τα δύο πολυτιμότερα πράγματα που έχουμε. Η εξουσία μας πάνω τους βρίσκεται πάντα υπό συνεχή διαπραγμάτευση με τους άλλους και με τον εαυτό μας, επαναπροσδιορίζεται και δοκιμάζεται από τις εκάστοτε, συνήθως απρόβλεπτες συνθήκες, αλλά στο τέλος της μέρας και ειδικότερα εν όψει του τέλους της αναπόφευκτης, πλην αγνώστου ημερομηνίας τελευταίας μέρας, η απόφαση για τον τρόπο που θα τα διαθέσουμε αμφότερα είναι δική μας.

 

Κεντρική ηρωίδα στο More than ever είναι η Ελέν, μια τριαντατριάχρονη γυναίκα που ζει ευτυχισμένη για χρόνια με τον επί σειρά ετών σύντροφό της, τον Ματιέ. Όταν τη συναντάμε έχει διαγνωστεί με ιδιοπαθή πνευμονική ίνωση και βρίσκεται στη λίστα αναμονής για μεταμόσχευση πνευμόνων, μια επέμβαση με σεβαστό ποσοστό επιτυχίας σε σχέση με άλλες, αλλά επικίνδυνη. Το μπλογκ ενός ασθενή από τη Νορβηγία τής τραβά το ενδιαφέρον και αποφασίζει να τον επισκεφτεί σε πείσμα του Ματιέ που διαφωνεί με την απόφασή της να ταξιδέψει μόνη της στη Νορβηγία.

 

Με αιχμή του δόρατος τη Βίκι Κριπς, που στάθηκε ως ίση προς ίσο απέναντι στον ογκόλιθο που λέγεται Ντάνιελ Ντέι Λιούις στην Αόρατη Κλωστή και τελευταία βρίσκει, επιτέλους, ζουμερούς ρόλους, αλλά και το εξωκινηματογραφικό δράμα του άδικου χαμού του συμπρωταγωνιστή της Γκασπάρ Ουλιέλ, το οποίο, μοιραία, ενισχύει τις θεματικές και επαυξάνει τη δραματικότητα του έργου, το More than ever χαράσσει μια νηφάλια διαδρομή, κατά τη διάρκεια της οποίας καταγράφει τη διαπραγμάτευση που αναφέραμε νωρίτερα και τη δυσκολία των αποχαιρετισμών. Ίσως η σεναριακή επιστράτευση ενός τρίτου χαρακτήρα να μην ήταν απολύτως απαραίτητη, μα δεν στέκει και ως ανάχωμα στο χτίσιμο μιας συγκινητική κορύφωσης που θα έρθει λίγο μετά την πιο ποιητική ερωτική σκηνή που έχουμε δει στο σινεμά εδώ και καιρό.