Σχεδόν κάθε εβδομάδα έρχονται στις αίθουσες animation από τις τέσσερις γωνιές του πλανήτη. Όχι, φυσικά, πως θα το καταλάβαιναν γονείς και παιδιά, καθώς τα βλέπουμε μόνο μεταγλωττισμένα. Τα περισσότερα επιχειρούν να μοιάσουν στα αντίστοιχα των αμερικανικών στούντιο, δίχως, όμως, το μέγεθος της παραγωγής τους και δίχως να υποκαθιστούν την έλλειψή του με φαντασία.

 

Το Finnick είναι από τη Ρωσία και το απαραίτητο budget για να συναγωνιστεί τον αμερικανικό ανταγωνισμό το έχει. Το concept του θέλει όλες τις οικογένειες και τα σπίτια τους να προστατεύονται από τα αόρατα, καλά πνεύματα του σπιτιού που βρίσκονται στην υπηρεσία τους. Όλα, εκτός από ένα, αυτό όπου μένει ο Finnick, ο οποίος προτιμά να τεμπελιάζει, δεν θέλει κανέναν στο σπίτι που οφείλει να προστατεύει και κάνει ό,τι μπορεί για να μη στεριώσει κανείς σ’ αυτό. Μέχρι που μετακομίζει μια οικογένεια εκεί και από μια συγκυρία η νεαρή κόρη, η Κριστίν, μπορεί να τον δει.

 

Ξεκινά η ταινία και σκέφτεσαι ότι θα δεις παραλλαγή του Σκαθαροζούμη σε animation, χαίρεσαι που το σκίτσο της δεν μοιάζει με μέτριο video game και που υπάρχει μια επιμέλεια στο κάδρο, η οποία δεν περιορίζεται στον σχεδιασμό των ηρώων και σε δυο-τρία στοιχειώδη χαρακτηριστικά της τοποθεσίας όπου βρίσκονται. Μόνο που από τη στιγμή που η Κριστίν ωθεί τον απρόθυμο ήρωα να τη βοηθήσει να λύσουν το μυστήριο μιας σειράς επιθέσεων, η ταινία μετατρέπεται σε ένα συνηθισμένο, όχι ιδιαίτερα εμπνευσμένο animated θέαμα που τα μικρότερα παιδιά ίσως βρουν πιο πνευματώδες σε σχέση με τους μεγάλους, οι οποίοι τουλάχιστον δεν θα χρειαστεί να καταναλώσουν οινόπνευμα για να αντέξουν πνευματικά μέχρι το τέλος της προβολής.