Πεπεισμένος πως το νεότερο κοινό δεν έχει δει τον Πιανίστα του Πολάνσκι, τη Λίστα του Σίντλερ του Σπίλμπεργκ και σίγουρα όχι το Shoah του Κλοντ Λανζμάν, ο Ολιβιέ Νταάν βρίσκεται σε ιερή αποστολή: με αφορμή τη μυθιστορηματική ζωή της Σιμόν Βέιλ, υπενθυμίζει τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως με ζοφερές σκηνές και ρεαλισμό που φλερτάρει με την αίσθηση που ανέδιδε ο Γιος του Σαούλ, επιχειρώντας μια μη γραμμική βιογραφική προσέγγιση στη γυναίκα που πολέμησε τον ρατσισμό, τον φασισμό και τον μισογυνισμό, και ταυτίστηκε για πάντα με τον πικρά επίκαιρο νόμο υπέρ της νομιμοποίησης της άμβλωσης που φρόντισε να ψηφιστεί το 1975, όταν χρημάτισε υπουργός Υγείας επί προεδρίας Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν.

 

Το ευρύτερο point του είναι σωστό: όπως είχε προειδοποιήσει η Βέιλ όταν έδινε αγώνα για την πιο ανθρώπινη μεταχείριση των κρατουμένων του πολέμου της Αλγερίας, τα «στρατόπεδα» δεν καταργήθηκαν ποτέ, απλώς άλλαξαν μορφή.

 

Η ταινία Σιμόν Βέιλ: Η γυναίκα του αιώνα, που ξεκίνησε την πορεία της στις γαλλικές αίθουσες τον περασμένο Οκτώβριο και έκοψε πάνω από ενάμισι εκατομμύριο εισιτήρια, δεν είναι ακριβώς μάθημα Ιστορίας, αφού ο Νταάν, που σκηνοθέτησε, έγραψε το σενάριο και συνεπιμελήθηκε το μοντάζ, δεν τηρεί αυστηρά τη χρονολογική σειρά των γεγονότων που σημάδεψαν τη ζωή της Γαλλίδας δικαστή, πολιτικού και πρωτεργάτριας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όπως και στο Ζωή σαν τριαντάφυλλο διέσχισε την τρικυμιώδη ζωή της Εντίθ Πιαφ με άλματα στον χρόνο και focus σε κρίσιμες σεκάνς, σαν σημάδια που αξίζει να ειπωθούν ξεχωριστά, έτσι κι εδώ επιμένει σε ό,τι νομίζει πως χάραξε μια τόσο μεγάλη προσωπικότητα.

 

Κι ενώ απέφυγε τα χειρότερα (αυτά που οδήγησαν στο μεγάλο φιάσκο του Grace με τη Νικόλ Κίντμαν στον ρόλο της Γκρέις Κέλι), δεν διαθέτει μια ερμηνεία ολκής όπως εκείνη της Μαριόν Κοτιγιάρ, έχοντας μοιράσει τη Βέιλ στη νεότερη και πιο φυσική στην προσέγγισή της Ρεμπέκα Μάρντερ και στη βαριά μακιγιαρισμένη, πιο επιτηδευμένη στη μίμηση Έλσα Ζιλμπερστάιν, και κυρίως χάνει την ευκαιρία να συνθέσει το πορτρέτο της γυναίκας που ξεκίνησε και κέρδισε δύο μεγάλες μάχες, της ενωμένης Ευρώπης και της αυτοδιάθεσης της γυναίκας στη σύγχρονη κοινωνία.