Σε αντίθεση με τον μεγάλο του ανταγωνιστή εκεί στις αρχές των '90s, τον υδραυλικό Mario, ο Sonic ο σκαντζόχοιρος, που τρέχει σαν αστραπή, έπρεπε να περιμένει πολλά χρόνια για την κινηματογραφική του μεταφορά. Λογικό, μετά την απόπειρα του Mario και την παραδοχή πως ένα είδος διασκέδασης όπως τα platform games, που βασίζονται στην ετοιμότητα του χρήστη να πατά πολλά κουμπιά ταυτόχρονα για να περνά πίστες και σχεδιάζονται με υποτυπώδη σενάρια, είναι δύσκολο να καθηλώσει ακόμα και άτομα που έφαγαν τα καλύτερά τους χρόνια στο παιχνίδι.

 

Τη λύση για το πώς θα μοιάζει ο κινηματογραφικός Sonic έδωσε εύκολα η εποχή μας, όπου τα οικογενειακά franchises φροντίζουν να μην παρεκκλίνουν από συγκεκριμένους αφηγηματικούς άξονες (φιλία, οικογένεια και αυτοπροσδιορισμός είναι οι συνηθέστεροι), οπότε ο συμπαθής μπλε σκαντζόχοιρος που ζούσε ως αόρατος προστάτης μιας μικρής επαρχιακής πόλης ως τώρα κάνει επιτέλους την επανάστασή του και γνωρίζει για πρώτη φορά τον πραγματικό κόσμο εν μέσω αναπόφευκτων διδακτικών μηνυμάτων.

 

Αν παρεκκλίνει σε κάτι η ταινία του Τζεφ Φάουλερ (που φρόντισε να ξανασχεδιάσει τον ψηφιακό Sonic μετά την κατακραυγή του κοινού όταν είδε το πρώτο τρέιλερ) ‒και το κάνει για το καλό της‒, είναι στην πλήρη ελευθερία που δίνει στον Τζιμ Κάρεϊ, τον οποίο και ξαναβλέπουμε σε μεγάλα κέφια μετά από χρόνια, με την πλαστικότητα του προσώπου του να σου δίνει την αίσθηση πως είναι το πιο αληθοφανές CGI δημιούργημα που έγινε ποτέ.