Προκειμένου να ενισχύσει την υποψηφιότητά της για βασικό horror icon της νέας γενιάς, η Μελίσα Mπαρέρα, το πρόσωπο του νέου Scream, πρωταγωνίστησε μεταξύ των δύο συνεχειών του δημοφιλούς franchise σε αυτό εδώ το μεταφυσικό θρίλερ, όπου υποδύεται έγκυο που έχει χάσει παιδί παλιότερα και καθηλώνεται στην κρεβατοκάμαρά της μέχρι τη γέννα λόγω επιπλοκών της εγκυμοσύνης.

 

Κι αν αυτή η αδυναμία κινήσεων και ο κίνδυνος για το έμβρυο δίνουν αφορμή για σασπένς πρώτης γραμμής, με δεδομένο και ότι στο σπίτι (φαίνεται να) σουλατσάρουν φαντασματικές παρουσίες, ελάχιστα αξιοποιεί αυτό το εύρημα του σεναρίου της η δημιουργός Λόρι Έβανς Τέιλορ.

 

Τα set-pieces στήνονται γύρω από τις εμφανίσεις των φαντασμάτων, ο Θεός να τα κάνει τέτοια όμως ‒set-pieces, όχι φαντάσματα‒, καθώς αποτελούν απλώς μια φαλτσαριστή συγχορδία από δευτεροκλασάτα jump scares χωρίς ιδιαίτερο build- up, με τη συνήθη έξαρση των εγχόρδων και των κρουστών να έρχεται συχνά σε δεύτερο (και σε τρίτο χρόνο) σε σχέση με την τρομακτική(;) εικόνα. H τραγελαφική κορύφωση δίνει τη χαριστική βολή σε ένα θρίλερ μητρικής αγωνίας που δίνει την αίσθηση ταινίας που είχε ξεμείνει στις αποθήκες της εταιρείας παραγωγής της από τα μέσα των ’00s και με κάποιον τρόπο βρήκε τον δρόμο για τις αίθουσες σήμερα – να ένα μυστήριο πολύ πιο ενδιαφέρον από εκείνο της ταινίας.