H «Επιστροφή» του Ινιαρίτου βάζει τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο σε τροχιά για το πρώτο Όσκαρ του

Μετά από το αριστουργηματικό Birdman που έκλεψε τις εντυπώσεις το 2015 αποσπώντας, μεταξύ άλλων, 4 βραβεία Όσκαρ, η εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα, ήδη βραβευμένη με 3 Χρυσές Σφαίρες, «Επιστροφή» του Αλεχάντρο Γ. Ινιαρίτου έρχεται να βάλει τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο σε τροχιά για το πρώτο Όσκαρ της καριέρας του. 

Σε μια αποστολή στην αχαρτογράφητη, άγρια φύση της Αμερικής, ο εξερευνητής Χιου Γκλας δέχεται επίθεση από μια αρκούδα και εγκαταλείπεται από τα μέλη της ομάδας του. Μόνος και βαρύτατα τραυματισμένος, ο Γκλας αρνείται να υποκύψει. Με οδηγό την δύναμη της θέλησης και την αγάπη για την ιθαγενή γυναίκα του και τον γιο τους, ξεκινά μια Οδύσσεια μέσα από την τεράστια άγρια Δύση σε αναζήτηση του άνδρα που τον πρόδωσε: του Τζον Φιτζέραλντ. Αυτό που ξεκινά ως μια ανελέητη αποστολή για εκδίκηση εξελίσσεται σε ένα ηρωικό ταξίδι προς τη λύτρωση.

Εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα, «Η Επιστροφή» είναι μια καθηλωτική κινηματογραφική εμπειρία που αποτυπώνει την επική περιπέτεια επιβίωσης ενός άντρα και την ασυνήθιστη δύναμη του ανθρώπινου πνεύματος.

Δείτε το αποκλειστικό απόσπασμα της ταινίας που θα προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες από τις 21 Ιανουαρίου:

Το επίσημο τρέιλερ της ταινίας:

Δε φοβάμαι να πεθάνω. Το έχω ήδη κάνει

Ο βραβευμένος με Όσκαρ Αλεχάντρο Γ. Ινιαρίτου μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη τον θρύλο του Χιου Γκλας στην «Επιστροφή», μια επική περιπέτεια στην Αμερική του 19^ου αιώνα. Η ταινία βυθίζει τους θεατές σε μια πραγματικότητα απαράμιλλης ομορφιάς και κινδύνων, και εξερευνά πρωτογενή ένστικτα όχι μόνο για την επιβίωση, αλλά και την αξιοπρέπεια, την δικαιοσύνη, την πίστη, την οικογένεια και την πατρίδα.

Εδώ και δύο αιώνες, η ιστορία του Χιου Γκλας παραμένει μία από τις πιο συγκλονιστικές ιστορίες επιβίωσης πέρα από τα όρια του σώματος, του μυαλού και της ψυχής. Πέρα από το γεγονός ότι γεννήθηκε στη Φιλαδέλφεια το 1773 και ότι για κάποια χρόνια ταξίδευε στη θάλασσα ως πειρατής, ξέρουμε ελάχιστα για τις πρώτες δεκαετίες της ζωής του. Το 1823 πήρε μέρος σε μια αποστολή για την εξερεύνηση του ποταμού Μιζούρι. Κατά τη διάρκεια της αποστολής, ο Γκλας δέχθηκε την επίθεση αρκούδας και εγκαταλείφθηκε από τους συντρόφους του, οι οποίοι υπέθεσαν, λανθασμένα, ότι θα πέθαινε. Όταν εμφανίστηκε ζωντανός, ο Τύπος της εποχής διέδωσε την ιστορία του σε όλη τη χώρα, η οποία έκτοτε έχει εμπνεύσει βιογραφίες και μυθιστορήματα. Το 2002 ο συγγραφέας (και πρέσβης των Η.Π.Α. στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου) Μάικλ Πανκ έγραψε το βιβλίο «The Revenant: A Novel of Revenge», πάνω στο οποίο βασίστηκε το σενάριο της ταινίας.

Ο Αλεχάντρο Γκ. Ινιαρίτου είδε πίσω από τον θρύλο μια σειρά υπαρξιακών ερωτημάτων, εντυπωσιασμένος από τον τρόπο με τον οποίο ο τεράστιος κίνδυνος μάς “γδύνει” ψυχολογικά και ξεθάβει ένστικτα που θα παρέμεναν μυστικά αν δεν είχαμε πλησιάσει στον θάνατο. «Ποιοι είμαστε όταν δεν μας μένει τίποτα; Από τι είμαστε φτιαγμένοι και για τι είμαστε ικανοί; Για πάνω από πέντε χρόνια, αυτό το πρότζεκτ ήταν ένα όνειρο για μένα. Είναι μια έντονη, συναισθηματική ιστορία με ένα πανέμορφο, επικό φόντο, που εξερευνά τις ζωές ανθρώπων, οι οποίοι υπέφεραν σωματικά αλλά εξελίσσονται πνευματικά. Προσπαθήσαμε να μείνουμε όσο το δυνατόν πιο κοντά σε αυτό που περνούσαν τότε οι άνδρες αυτοί. Και περάσαμε πολλές σωματικές και  τεχνικές δυσκολίες για να βγάλουμε κάθε ειλικρινές συναίσθημα από την απίστευτη αυτή περιπέτεια». Ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο, που υποδύεται τον Χιου Γκλας, προσθέτει: «Είναι ένα απίστευτο ταξίδι μέσα από τα σκληρότερα στοιχεία της αχαρτογράφητης Αμερικής. Μιλά για την δύναμη του ανθρώπινου πνεύματος. Η ιστορία του Γκλας είναι θρυλική αλλά ο Αλεχάντρο την χρησιμοποιεί για να διερευνήσει το τι σημαίνει να έχεις τα πάντα εναντίον σου, τι μπορεί να υπομείνει το ανθρώπινο πνεύμα και τι σου συμβαίνει όταν όντως τα υπομένεις όλα».

Μέχρι σήμερα, ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο έχει υποδυθεί ένα ευρύ φάσμα πλούσιων χαρακτήρων – από τον Χάουαρντ Χιουζ του «The Aviator» και τον Τζέι Γκάτσμπι του «Ο Υπέροχος Γκάτσμπι» ως τον Κάλβιν Κάντι του «Django Unchained» και τον Τζόρνταν Μπέλφορτ του «Λύκου της Wall Street». Ο ρόλος του Χιου Γκλας, όμως, ήταν μια εντελώς διαφορετική πρόκληση, οδηγώντας τον ηθοποιό σε τοποθεσίες που ελάχιστοι έχουν δει στις μέρες μας. Είναι ο πιο έντονος σωματικός ρόλος στην καριέρα του, μία σχεδόν βουβή, «ωμή», σπουδαία ερμηνεία. «Η ταινία αυτή έχει μερικές θεματικές που είναι πολύ δυνατές: την θέληση για ζωή και την σχέση μας με τη φύση», σχολιάζει ο ίδιος. «Έχω υποδυθεί χαρακτήρες που ήταν εύγλωττοι και είχαν πολλά να πουν, οπότε αυτή ήταν μια μοναδική εμπειρία καθώς χρειάστηκε να επικοινωνήσω συναισθήματα με άλλους τρόπους, σαν μια άλλη γλώσσα. Έπρεπε να εξερευνήσω τα πιο εσωτερικά στοιχεία του ενστίκτου της επιβίωσης».

Ο Ντι Κάπριο εντυπωσιάστηκε από την επιμονή του Ινιάριτου να αποδώσει την ιστορία του Γκλας με τον μεγαλύτερο δυνατό ρεαλισμό, δείχνοντας στο κοινό πώς ήταν η πρωτόγονη ζωή  στη Δύση πολύ πριν τους καουμπόηδες και τους παρανόμους. «Δεν έχω ξαναδεί αυτήν την χρονική περίοδο στο σινεμά, ήταν μια εποχή φοβερά ενδιαφέρουσα ακριβώς γιατί ήταν πολύ πιο άγρια απ’ ό,τι μπορούμε να φανταστούμε. Η χώρα ήταν μια παντελώς άγνωστη άγρια περιοχή, όπου οι νόμοι δεν είχαν καμία ισχύ. Όλοι επιβίωναν όπως και τα ζώα. Αυτό που μου αρέσει πολύ στην προσέγγιση του Αλεχάντρο είναι ότι είναι ένας κινηματογραφιστής της παλιάς σχολής που πιστεύει στην τέχνη της δημιουργίας, αλλά ταυτόχρονα είναι και εκτός του συστήματος. Καταλαβαίνει πολύ καλά τη βιομηχανία αλλά μελετά εδώ και χρόνια την ιστορία του κινηματογράφου και ανέπτυξε το προσωπικό του στιλ, χωρίς συμβιβασμούς. Υπάρχουν πολύ λίγοι σκηνοθέτες που μπορούν να αποδράσουν από το καλούπι του Χόλιγουντ αλλά να καταφέρουν επίσης να κάνουν μια τόσο επική ταινία».

Ο Ντι Κάπριο με τη σειρά του κέρδισε την απέραντη εκτίμηση του Ινιαρίτου με την προθυμία του να υπερβεί τα όριά του στο γύρισμα. «Ο Λίο είναι εξαιρετικός σε κάθε μία λεπτομέρεια, σε κάθε πτυχή της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Είναι συνεργάσιμος και πολύ έξυπνος, ενώ έφερε στον ρόλο την δική του, βαθιά σύνδεση με τη φύση. Δούλεψε στις χειρότερες συνθήκες, με τα πιο απαιτητικά κοστούμια, με το πιο ακραίο μακιγιάζ, σε σκηνές το λιγότερο εξαιρετικά απαιτητικές. Η ερμηνεία του δεν θα σας συγκινήσει απλώς, θα σας εκπλήξει». Ο Αμερικανός ηθοποιός, άλλωστε, γύρισε μόνος του μερικές από τις δυσκολότερες σκηνές (θάφτηκε στο χιόνι, έμεινε γυμνός με θερμοκρασία -5 βαθμούς Κελσίου και πήδηξε σε ένα παγωμένο ποτάμι) παρά τους κινδύνους, βλέποντας κάθε μια τέτοια στιγμή ως ένα βήμα πιο κοντά στο αλύγιστο πνεύμα του Γκλας. «Κατά τη διάρκεια της ταινίας, αιωρείται το ερώτημα αν η εκδίκηση θα είναι αυτή που θα κοπάσει τελικά την δίψα του Γκλας. Αλλά, καθώς προχωρά, ο Γκλας αλλάζει βαθιά και η ανάγκη να συνεχίσει εξελίσσεται σε κάτι πιο ουσιαστικό για αυτόν – είναι μια πνευματική αναζήτηση».

Στον αντίποδα του Γκλας είναι ο Τζον Φιτζέραλντ και το δικό του ταξίδι προς την παράνοια, τον φόβο και την τιμωρία. Για τον ρόλο του Φιτζέραλντ, που προδίδει τον Γκλας και έτσι γίνεται η σπίθα που τον κρατά ζωντανό, ο Ινιαρίτου επέλεξε τον Τομ Χάρντι, ο οποίος, εκτός από σταθερά ανερχόμενος, υπερ-ταλαντούχος ηθοποιός, είναι και προσωπικός φίλος του Ντι Κάπριο. «Ο Φιτζέραλντ είναι ένας πολύ ενδιαφέρων χαρακτήρας γιατί καταλαβαίνεις πλήρως τα κίνητρά του», λέει ο Άγγλος ηθοποιός. «Είναι ένας άνδρας που δεν έχει τίποτα και βλέπει τα σχέδιά του για πλούτη να εξαφανίζονται. Στο μυαλό του η κατάσταση είναι “σκότωσε για να μην σκοτωθείς” και ο Γκλας μπαίνει στον δρόμο του. Ξέρει να επιβιώνει, αλλά με διαφορετικό τρόπο από εκείνον του Γκλας».

Πέρα από τον Ντι Κάπριο και τον Χάρντι, όμως, πρωταγωνιστής του «Η Επιστροφή» είναι η καταπληκτική του φωτογραφία, στα χέρια του «μάγου» Εμανουέλ «Τσίβο» Λουμπέσκι. «Η φωτογραφία του Τσίβο είναι αναπόσπαστο κομμάτι της μεθόδου του Αλεχάντρο», επισημαίνει ο Ντι Κάπριο. «Βουτάνε μαζί στο υλικό και έπειτα δουλεύουν με τους ηθοποιούς για να συγχρονίσουν φοβερά περίπλοκες κινήσεις και πλάνα. Αυτό που πετυχαίνουν στην ταινία είναι μια εικονική πραγματικότητα, μέσα στην οποία αισθάνεσαι ότι είσαι ένα με τους χαρακτήρες. Σχεδόν γίνεσαι μέρος του υποσυνείδητου του Γκλας».

Επιβιώνοντας στα γυρίσματα της «Επιστροφής»

Έχοντας πάρει την απόφαση να επιδιώξουν όσο δυνατόν μεγαλύτερη αληθοφάνεια, ο Λουμπέσκι και ο Ινιαρίτου αποφάσισαν να γυρίσουν τις σκηνές με χρονολογική σειρά, αποκλειστικά με φυσικό φωτισμό (δηλαδή χρησιμοποιώντας το φως του ήλιου ή της φωτιάς) και με μεγάλες σε διάρκεια, προσεκτικά χορογραφημένες λήψεις, οι οποίες να συλλαμβάνουν την δράση και το τοπίο με ελάχιστες διακοπές. Χάρη στους ειδικούς φακούς που επιτρέπουν κινηματογράφηση σε μεγάλο βάθος, η κάμερα είχε τη δυνατότητα να κινείται ανάμεσα στα κοντινά και τα γενικά πλάνα με ευκολία, για να υπογραμμίσει με μεγαλύτερη ευστοχία την δράση της εκάστοτε σκηνής.

Τέτοιες λήψεις μακράς διαρκείας, σε συνδυασμό με τον περιορισμό του φυσικού φωτός, δημιούργησαν πολλά πρακτικά προβλήματα στο συνεργείο και τους ηθοποιούς, οι οποίοι συχνά δεν μπορούσαν να είναι σίγουροι ότι θα είχαν χρόνο να δοκιμάσουν κάποιο πλάνο για δεύτερη ή τρίτη φορά. «Έπρεπε να χορογραφήσουμε κάθε δευτερόλεπτο», λέει ο Ινιαρίτου, «να περιμένουμε μέχρι την κατάλληλη στιγμή στη μέρα και να προσευχηθούμε ότι ο καιρός θα μας βοηθούσε. Χρειάστηκε πολύς χρόνος, σκέψη και πρόβα για να καταφέρουμε. Ήταν μια μεγάλη πρόκληση αλλά βοήθησε την ίδια την ταινία».

Παρόλο που η ιστορία εμπλουτίστηκε με στοιχεία μυθοπλασίας (εξάλλου, μόνο τα βασικά της ιστορίας του Γκλας έγιναν γνωστά), ο Ινιαρίτου ζήτησε από όλα τα τμήματα της παραγωγής να μείνουν προσηλωμένοι στη γνησιότητα της εποχής, κάτι που σήμαινε μήνες εξαντλητικής έρευνας για την συγκεκριμένη ιστορική περίοδο και το επάγγελμα των εμπόρων γούνας.

Αυτή η κατευθυντήρια γραμμή έφερε το συνεργείο σε εξωτερικά γυρίσματα στον Καναδά και την Αργεντινή σε μεγάλα υψόμετρα, εν μέσω χιονιού και ανέμων, σε συνθήκες που θύμιζαν εκείνες των ανθρώπων που ζούσαν το 1823. «Σήμερα έχουμε χάσει την στενή επαφή με τον φυσικό κόσμο», εξηγεί ο Ινιαρίτου. «Κι όμως η άγρια φύση είναι πάντα κομμάτι μας – είμαστε σύννεφα, είμαστε ποτάμια, είμαστε φτιαγμένοι από τα ίδια στοιχεία. Υπάρχει μια σύνδεση που σου θυμίζει από πού ήρθες και πού πας. Μία από τις ευλογίες της ταινίας ήταν το γεγονός ότι αποτυπώσαμε τέτοιου είδους περιβάλλοντα, που δεν έφεραν σημάδια ανθρώπινης παρέμβασης. Υπήρχε κάτι το αγνό, κάτι το ποιητικό σε αυτές».

Αυτό φυσικά σήμαινε ότι ήταν εκτεθειμένοι στον καιρό, ο οποίος τους ταλαιπώρησε με δριμύ ψύχος (-27 βαθμούς Κελσίου κατά τη διάρκεια μιας έντονης χιονοθύελλας) αλλά και ασυνήθιστα υψηλές θερμοκρασίες για χειμώνα, λιώνοντας το χιόνι και αναγκάζοντας το συνεργείο να αναζητά ακόμη χιονισμένες τοποθεσίες, τις οποίες και βρήκε στην άλλη άκρη της ηπείρου, στο νοτιότερο σημείο της Νοτίου Αμερικής.

Την τελευταία μέρα της φοβερά απαιτητικής παραγωγής, ο Ινιαρίτου συγκέντρωσε το συνεργείο και τους ηθοποιούς, και τους είπε: «Η δημιουργία αυτής της ταινίας ήταν εμπειρία ζωής. Ήταν ένα ταξίδι με στιγμές δύσκολες, όμορφες, μοναδικές. Αισθάνομαι τιμή, ευγνωμοσύνη, χαρά και θλίψη που καταφέραμε όσα καταφέραμε – γιατί είναι καταπληκτικά. Κάθε μέρα της παραγωγής ήταν δύσκολη, αλλά η ταινία αυτή ήταν η πιο ουσιαστική καλλιτεχνική εμπειρία της ζωής μου».