Με το σχέδιο των χαρακτήρων εμφανέστατα δανεισμένο από τα Tangled και Frozen και το σενάριο ένα πρόχειρο κολάζ από γνώριμες επιτυχίες και χιλιοειπωμένες θεματικές, αυτή η απόπειρα ανατροπής των κλισέ των παραμυθιών καταλήγει ακόμα πιο κλισέ, αλλά εξηγεί πάντα καθαρά τι συμβαίνει και δεν γίνεται ποτέ κακόβουλη – εκτός κι αν είσαι δικηγόρος της Disney, οπότε αλλάζει το πράγμα. Η ένδεια της παραγωγής προκύπτει (και) από τους περιφερειακούς χαρακτήρες στο background, που στέκονται όλοι ζυγισμένοι, στοιχισμένοι ή κινούνται πανομοιότυπα. Τα μικρότερα παιδιά καθόλου δεν θα επαναστατήσουν με το θέαμα, αν και το περιστασιακό (και ανεπιτυχές) πέρασμά του από την παιδική φαντασία στην επική ίσως δοκιμάσει λίγο την υπομονή τους. Οι γονείς, πάλι, θα εύχονται η επανάσταση να είχε ξεκινήσει χωρίς αυτούς.