Σε μία από τις σκληρότερες (αλλά και πιο ανθρώπινες) ταινίες του Μπέργκμαν πρώην διάσημη πιανίστρια επισκέπτεται τη συνεσταλμένη κόρη της μετά από πολυετή απουσία. Μέσα σε μια νύχτα ακούγονται λόγια αδιανόητης ωμότητας, με εκείνα που δεν λέγονται, μα υπονοούνται μέσα από τα βλέμματα, να μοιάζουν ακόμα πιο τρομακτικά, σε μια αντιπαράθεση γονέα και τέκνου καταδικασμένη να επαναλαμβάνεται κυκλικά, να αναπαράγεται αυτούσια στο διηνεκές, παρά τις όποιες πρόσκαιρες ανακωχές.

 

Μετρημένες στα δάχτυλα οι φορές που έχεις δει στο πανί τέτοιο ξεγύμνωμα σαν αυτό της Ίνγκριντ Μπέργκμαν εδώ, δεν ξέρεις πού τελειώνει η ερμηνεία και πού ξεκινά η εξομολόγηση, ίσως μόνο με την εμφάνιση του Μπράντο στο «Τελευταίο ταγκό στο Παρίσι» να μπορεί να συγκριθεί.