Μία τυχαία συνάντηση

Αυτό που ζεις και αυτό που ονειρεύεσαι μπορεί να γίνουν ένα...

Ο Πιερ είναι παντρεμένος εδώ και 15 χρόνια με δύο παιδιά. Αγαπά τη γυναίκα του και είναι ένας πολύ αφοσιωμένος πατέρας. Γενικά είναι πανευτυχής... Μέχρι τη στιγμή που γνωρίζει την Ελζά. Κουβεντιάζουν, γελούν και περνάνε καλά με έναν πολύ ξεχωριστό και ιδιαίτερο τρόπο. Δύο βδομάδες αργότερα, συναντιούνται ξανά, εντελώς τυχαία. Η ίδια αμοιβαία έλξη που ένιωθαν στην αρχή, παραμένει εξίσου ισχυρή. Η Ελζά από τη μεριά της έχει έναν απαράβατο κανόνα: «Ποτέ μη μπλέκεις με παντρεμένους» και ο Πιέρ, την ίδια στιγμή, είναι βέβαιος πως θέλει να παραμείνει πιστός στη γυναίκα του. Έτσι, αποφασίζουν από κοινού να τραβήξει ο καθένας το δικό του δρόμο, χωρίς να ανταλλάξουν τηλέφωνα, προτιμώντας να αφήσουν τη ζωή να τα φέρει όπως θέλει εκείνη. Όσο όμως η λεπτή γραμμή, ανάμεσα σε αυτό που πραγματικά συνέβη και σ' αυτό που φαντάστηκαν οι δυο ότι είχε συμβεί, λεπταίνει, η φαντασία τους αρχίζει να μπλέκεται με την πραγματικότητα... Είναι όμως ποτέ δυνατόν να συμπίπτει η ζωή των ονείρων σου με την πραγματική σου καθημερινότητα;

Δείτε το επίσημο τρέιλερ:

7 Αυγούστου στους κινηματογράφους από την Rosebud.21 σε διανομή Odeon

Λίγα λόγια από τη σκηνοθέτη & τους ηθοποιούς

Λίζα Αζουέλος

Ξέρουμε ότι οι ταινίες σου εμπνέονται από τη ζωή σου. Ισχύει και για την συγκεκριμένη;

Πρόκειται για μία ιστορία φανταστική. Μπορώ ωστόσο να αναφέρω δύο πηγές έμπνευσης: η πρώτη είναι ότι ήθελα να τιμήσω τους άνδρες που γνώρισα μετά το διαζύγιό μου. Η δεύτερη είναι μια σκηνή αστεία αλλά και συγκινητική από το έργο "L' AMOUR L' APRES MIDI" του Eric Rohmer, όπου ο ήρωας με ανασηκωμένο το πουλόβερ του στο στέρνο κοιτάζεται στον καθρέφτη. Για πολλά χρόνια κράτησα στο μυαλό μου αυτή τη σκηνή, αστεία αλλά και συγκινητική, και είπα ότι μια μέρα θα την έκανα ταινία, προς τιμήν του.
Ο Φρανσουά Κλουζέ είναι για μένα ο πιο μεγάλος Γάλλος ηθοποιός. Είχα την ανάγκη να παίξω στην ταινία, γιατί όταν γράφεις σενάρια , όπως εγώ, τα έχεις όλα στο μυαλό σου, ενώ ηθοποιός σημαίνει να έχεις σώμα. Είχα ανάγκη να ενσαρκώσω ένα ρόλο, να βγω από τον εαυτό μου, ρεαλιστικά και μεταφορικά. Αν έπαιξα κι εγώ στο έργο είναι γιατί δεν έβρισκα την ιδανική σύζυγο για τον Πιέρ. Ίσως όφειλα στον εαυτό μου να πάρω και μια εκδίκηση: όταν ήμουν 15 ετών μου πρότειναν το ρόλο της νέας στο έργο «Le Beau-père" και την τελευταία στιγμή οι γονείς μου είπαν: «δεν υπάρχει περίπτωση η κόρη μας να γίνει ηθοποιός!» Το να παίξω ήταν κάτι το απαγορευμένο για μένα, κι όμως εγώ είμαι γυναίκα που μου αρέσει να καταρρίπτω τα απαγορευμένα.

Είναι πολύπλοκο να βρίσκεσαι και από τις δύο μεριές της κάμερας. Και ακόμα πιο πολύ να κοιτάς τον εαυτό σου με ουδέτερο βλέμμα. Για να διευθύνω το γύρισμά μου ζήτησα από τον Φρανσουά Κλουζέ να με βοηθήσει. Ξέρει πολύ καλά ότι το γύρισμα μιας ταινίας είναι πάνω από όλα ομαδικότητα. Πρόκειται για μια ιστορία όπου όλοι έχουν δίκιο. Όλοι έχουν πολλά να χάσουν, όχι μόνο η γυναίκα του Πιέρ.

Πιστεύεις ότι γίνεται πιστευτό, ένας άντρας να αντιστέκεται στη Σοφί Μαρσώ;
Το θέμα δεν είναι να αντισταθεί κάποιος στη Σοφί Μαρσώ, είναι να αρνηθεί τη πιθανότητα να χάσει τη γυναίκα που αγαπά από 15 χρονών. Είναι ένα έργο που δεν μιλά για τον έρωτα αλλά για την αγάπη. Από τη μια ο έρωτας, η σαρκική επαφή και από την άλλη η αγάπη μια μορφή έλξης, ολοκλήρωσης συναισθημάτων. Πιστεύω πως η Αν, η σύζυγος, θα προτιμούσε ο άντρας της να έχει κοιμηθεί με κάποια για ένα βράδυ, από το να έχει τέτοια αισθήματα για άλλη γυναίκα.
Η αγάπη είναι το πρόβλημα και η λύση την ίδια στιγμή. Το ερώτημα είναι: τι κάνουμε με μια δεύτερη αγάπη που εμφανίζεται ξαφνικά; Το παράδοξο είναι ότι πιστεύω ότι αυτό που συνέβη ανάμεσα στον Πιέρ και την Ελζά θα κάνει καλό στο ζεύγος Πιέρ και Αν. Τα συναισθήματα του Πιέρ για την Ελζά του ξαναφέρνουν στη μνήμη τα αισθήματα που είχε για τη γυναίκα του στην αρχή. Είναι σαν να αναβιώνουν συναισθήματα και σκέψεις κοιμισμένες. Μια πραγματική συνάντηση ανακατεύει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.
Νομίζω ότι ανέκαθεν φαινόταν σαν να γυρίζω κωμωδίες αλλά κατά βάθος είχα τη φιλοδοξία να αφυπνίσω τις καρδιές των ανθρώπων, να τους παραπέμψω στις δικές τους ιστορίες.
Το έργο είναι αφιερωμένο στη φίλη μου Βαλερί Μπενγκιγκί που έφυγε από τη ζωή ενώ τελείωνα το μοντάζ. Είναι μια φίλη που θα αγαπώ πάντα, ζωντανή ή πεθαμένη δεν αλλάζει κάτι στην ένταση του δεσμού. Η ταινία μιλά ακριβώς γι αυτό: γι' αυτή την αιωνιότητα που απορρέει από τις πραγματικές συναντήσεις, είτε είναι φιλικές είτε ερωτικές.

Σοφί Μαρσώ

Εκπλήσσομαι κάθε φορά που βλέπω την αλήθεια που βγαίνει από τα σενάρια της Λίζα. Αισθάνεσαι ότι είναι ιστορίες που έχει ζήσει η ίδια, άσχετα με τον τρόπο που τις ερμηνεύει στη συνέχεια. Αγαπώ ιδιαίτερα τη πραγματικότητα αυτή, που είναι στιγμές ιδιαίτερες αλλά και συγχρόνως έχουν μια διαχρονική διάσταση.
Όσον αφορά τη Λίζα δύο πράγματα μου έκαναν εντύπωση: η ειλικρίνειά της , η επιθυμία της να μιλήσει σε μια οικογένεια ανθρώπινη που αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα και ο εκσυγχρονισμός της, ο τρόπος που εντάσσει τη σημερινή πραγματικότητα στις ιστορίες της.

Φρανσουά Κλουζέ

Οι ηθοποιοί δεν υπάρχουν παρά μόνο στην επιθυμία των σεναριογράφων που θέλουν να τους δουν να υποδύονται τον ρόλο που τους έγραψαν. Ας πούμε ότι εξεπλάγην και κολακεύτηκα που για τη Λϊζα ήμουν ο ιδανικός άνδρας για την γυναίκα που υποδύεται η Σοφί. Δεν είχα ξαναπαίξει αυτό το ρόλο άρα ήταν για μένα μεγάλη πρόκληση. Ο Πιερ, ένας επιτυχημένος δικηγόρος, είναι ευτυχισμένος με τη γυναίκα του, ισορροπημένος με την οικογένειά του. Η τρελή έλξη που νοιώθει για την Ελζά είναι γι' αυτόν συγχρόνως τύχη, θαύμα αλλά και καταστροφή. Δεν γνωρίζει πώς να τα διαχειριστεί: το σώμα έχει τους λόγους του, που η λογική όμως αγνοεί.
Ο ρόλος δεν ήταν δύσκολος. Η σκηνή του χορού όμως ήταν άλλο πράγμα: για μένα ο ηθοποιός υπάρχει πέρα από την αυτοκυριαρχία, μισώ την επιδεξιότητα, αλλά όταν πρέπει να χορέψω με συγκεκριμένη χορογραφία, εκεί δεν μπορώ να αφεθώ. Εκεί πρέπει να έχω τον έλεγχο αλλιώς παραλύω και σίγουρα αυτό περιττεύει στο χορό. Δεν ξέρω αν ο σεναριογράφος ήταν άντρας αν θα προσέγγιζε το θέμα διαφορετικά.
Αγάπη σημαίνει να παραιτείσαι. Να παραιτείσαι από τη προηγούμενη ζωή σου, από την ανατροφή των παιδιών σου μαζί με τη μητέρα τους κλπ. Παραιτείσαι από οτιδήποτε σε εμποδίζει στο να αγαπάς. Ο Πιερ ελκύεται ακαταμάχητα από αυτή τη γυναίκα, την επιθυμεί, επιθυμία γι' αυτόν σημαίνει ότι είναι ζωντανός.
Ο Πιερ είναι έτοιμος να απατήσει τη γυναίκα με την Ελζά , να ανατρέψει τη ζωή του. Αυτό είναι το θέμα της ταινίας. Δε νομίζω ότι η συνάντηση με την Ελζά μπορεί να έχει για τον Πιερ την προοπτική μιας άλλης πιθανής ζωής. Μου αρέσει ιδιαίτερα αυτό που λέει η Λίζα ότι το να μένεις με μια γυναίκα που δεν αγαπάς, που δεν την επιθυμείς δεν είναι σαν να την απατάς; Ωστόσο, εδώ δεν είναι αυτή η περίπτωση. Ο Πιερ αγαπά τη γυναίκα του. Τα υπόλοιπα είναι κρίση μέσης ηλικίας , ο 50αρης που αισθάνεται ότι είναι αργά για να ξαναφτιάξει τη ζωή του αλλά και που δεν είναι ικανοποιημένος με αυτή που έχει.