Μην ενοχλείτε, παρακαλώ!
Ο Κριστιάν Κλαβιέ μετά τη μεγάλη επιτυχία του «Θεέ μου, τι σου κάναμε;» επιστρέφει με την κωμωδία του Πατρίς Λεκόντ
Όταν ο φανατικός θαυμαστής της τζαζ, Μισέλ, βρίσκει ένα σπάνιο άλμπουμ σε μια υπαίθρια αγορά, το μόνο που ονειρεύεται είναι να πάει σπίτι του αμέσως να τον απολαύσει. Δυστυχώς όμως γι’ αυτόν φαίνεται ότι ολόκληρος ο κόσμος συνωμοτεί εναντίον του για να μη βρεί... μία ώρα ησυχίας! Η σύζυγος του βρίσκει τη μέρα να του αποκαλύψει κάτι που θα τον ταράξει, ο εκκεντρικός γιος του, του φορτώνει ανεπιθύμητους επισκέπτες , ο κολλητός του ζητάει τη συμβουλή του για κάτι επείγον, ο γείτονας του κάνει συνεχώς ενοχλητικές ερωτήσεις, η καθαρίστρια θέλει να βάλει ηλεκτρική σκούπα, η μητέρα του δεν σταματά να τηλεφωνεί και το κερασάκι στην τούρτα ... η ερωμένη του θέλει να αποκαλύψει την μεγάλη της ενοχή. Αν σε αυτά προστεθούν οι επισκευές που πρέπει να γίνουν στα υδραυλικά του σπιτιού από εργάτες με τους οποίους δεν μπορεί να συνεννοηθεί και η απαίτηση των κατοίκων της πολυκατοικίας να γίνει στο διαμέρισμα του ένα επετειακό πάρτι, η επιθυμία του Μισέλ μετατρέπεται σε έναν αληθινό εφιάλτη. Το μόνο που τον σώζει είναι η μαεστρία του στα ψέμματα, η υπερκινητικότητα του, η πονηριά του, η αισιοδοξία του και το «καλό του άστρο».
Δείτε το τρέιλερ της ταινίας:
Συνέντευξη με τον Πατρίς Λεκόντ
Μπορείτε να μας πείτε πώς ξεκίνησε η ιδέα να κάνετε αυτή την ταινία;
Ο Marc Missonnier και ο Olivier Delbosc, που ήταν οι παραγωγοί μου στην ταινία, A Promise , ήταν πεπεισμένοι ότι το έργο του Florian Zeller ήταν καταπληκτικό για προσαρμογή στον κινηματογράφο. Μόλις το είδα και εγώ στο θέατρο, συμφώνησα αμέσως μαζί τους.
Τι σας άρεσε σε αυτό το έργο;
Χτύπησε μια χορδή μέσα μου. Είδα τον εαυτό μου σε αυτό. Είμαι υπερκινητικός. Εδώ και χρόνια, κάθε μέρα είναι μια τρέλα με τα πράγματα που κάνω, χωρίς ένα διάλειμμα, έστω και για μία ώρα. Να έχω χρόνο να σκεφτώ, να καπνίσω ένα τσιγάρο ή απλά να παρακολουθήσω τα σύννεφα που περνούν...
Η ταινία πάει πάρα πολύ γρήγορα, οι χαρακτήρες γίνονται μαριονέτες που αντιδρούν στο τράβηγμα των χορδών τους. Αυτό που μου αρέσει, είναι να συνεχίσω να κινηματογραφώ φανταστικούς χαρακτήρες, αλλά στους οποίους μπορείτε να αναγνωρίσετε τον εαυτό σας . Αν συμβαίνει όλη αυτή η φασαρία μπροστά σου χωρίς το κοινό να είναι σε θέση να ταυτιστεί με αυτή, έχω αποτύχει.
Η ταινία απεικονίζει ένα εξαιρετικά εγωιστικό άτομο... δεν ενδιαφέρεται για τις αποκαλύψεις της συζύγου του, τις ανησυχίες της ερωμένης του, τα συναισθήματα του γείτονά του. Έχει μόνο ένα πράγμα στο μυαλό του: να ακούσει αυτό το τζαζ άλμπουμ, το «Me, Myself and I» από έναν Neil You art, ένα άλμπουμ που έψαχνε για χρόνια.
Αυτός ο τύπος αντικατοπτρίζει όλες μας τις ατέλειες. Μπορούμε να τον χλευάσουμε, αλλά και θα γελάσουμε με τα προβλήματά του, καθώς ο ίδιος δεν είναι ένας «καλός άνθρωπος». Δεν θα ήταν αστείο αν αυτός ήταν ένας ευχάριστος άνθρωπος.
Πως διαλέξατε τον Christian Clavier για τον πρωταγωνιστικό ρόλο;
Σκέφτηκα αμέσως τον Christian για τον ρόλο αφού ονειρευόμουν να ξανασυνεργαστώ μαζί του και πάλι μετά το Les Bronzes 3 (ελλ. τίτλος: Φίλοι Για Πάντα). O ίδιος αγάπησε το γράψιμο του Florian και συμφώνησε αμέσως, με μία προϋπόθεση: δεν ήθελε η ταινία να είναι "Το show του Clavier "και επέμεινε στην ιδέα ενός συνόλου. Μου άρεσε ότι υπάρχει μια πραγματική λάμψη στο χαρακτήρα του, και ενώ ο ίδιος παραμένει ο κύριος άξονας, οι άλλοι γύρω του - Carole Bouquet, Valérie Bonneton, Rossy de Palma, Stéphane de Groodt - είναι κάτι πολύ περισσότερο από διακοσμητικοί.
Η ταινία διαφέρει ριζικά από το θεατρικό έργο...
Το πλαίσιο είναι το ίδιο φυσικά, αλλά έχουμε αναπτύξει το σενάριο περαιτέρω ενώ ορισμένοι χαρακτήρες και γεγονότα έχουν αλλάξει ριζικά. Αντί να περιορίζεται η ταινία στο καθιστικό, διαδραματίζεται σε μια πολύβοη πόλη, σε μια αγορά, σε ένα διαμέρισμα, με σαλόνι, υπνοδωμάτια, μπάνιο, διαδρόμους, πλατύσκαλα και ένα ασανσέρ... μια τέλεια μεγάλη παιδική χαρά για έναν σκηνοθέτη! Δεν είμαστε καθόλου στο θέατρο πια.
Christian Clavier, Carole Bouquet, Valérie Bonneton, Rossy de Palma. Είναι ξεκάθαρη η αγάπη σας για τους δημοφιλείς ηθοποιούς.
Λατρεύω τους ηθοποιούς! Και είναι τόσο ενθαρυντικό να συνεργάζεσαι με πεπειραμένους ηθοποιούς, κερδίζεις τόσο χρόνο! Όταν ανοίγει η πόρτα και μπαίνει η Carole Bouquet, δεν υπάρχει λόγος να μιλάμε για το ποια είναι ή από που έρχεται: είναι ο χαρακτήρας. Μπορείς να κινηθείς ταχύτερα.
Μιλώντας για ταχύτητα, η ταινία κινείται σε ένα απίστευτο ρυθμό... Πώς μπορείτε να πάτε με τέτοια ταχύτητα χωρίς να χάνονται τα συναισθήματα της κάθε σκηνής και του κάθε χαρακτήρα;
Αυτό είναι ακριβώς το ενδιαφέρον: η ταινία πάει πάρα πολύ γρήγορα, οι χαρακτήρες γίνονται μαριονέτες που αντιδρούν στο τράβηγμα των χορδών τους. Αυτό που μου αρέσει, είναι να συνεχίσω να κινηματογραφώ φανταστικούς χαρακτήρες, αλλά στους οποίους μπορείτε να αναγνωρίσετε τον εαυτό σας . Αν συμβαίνει όλη αυτή η φασαρία μπροστά σου χωρίς το κοινό να είναι σε θέση να ταυτιστεί με αυτή, έχω αποτύχει. Η Rossy de Palma, που παίζει την καθαρίστρια, είναι εκκεντρική, άγρια και σουρεαλ: την φαντάζεσαι κατ 'ευθείαν να έχει ξεπηδήσει από ταινία του Αλμοδόβαρ, αλλά παρ' όλα αυτά, είναι αληθινή. Δεν θα μπορούσα να σκηνοθετήσω μια ταινία που είναι αποσυνδεδεμένη από την καθημερινότητα.
Συνέντευξη με τον Κριστιάν Κλαβιέ
Η ταινία «Μην Ενοχλείτε, Παρακαλώ!» είναι η τέταρτη ταινία σας με τον Patrice Leconte, αλλά η πρώτη στην οποία έχετε τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Θέλαμε να συνεργαστούμε και πάλι, πιο στενά, και μας δόθηκε τώρα η ευκαιρία. Όταν πήρα το σενάριο ήμουν στη μέση του «Les visiteurs 3». Ευχαριστήθηκα τόσο πολύ διαβάζοντας το, που του τηλεφώνησα αμέσως να του πω ότι με ενδιαφέρει.Όπως και με τον Claude, τον χαρακτήρα μου στο «ΘΕΕ ΜΟΥ, ΤΙ ΣΟΥ ΚΑΝΑΜΕ;» , μου είναι αδύνατο να υποδυθώ ένα ρόλο χωρίς να ρίξω τον εαυτό μου πλήρως σε αυτόν.
Μπορείτε να μας μιλήσετε για το χαρακτήρα που υποδύεστε, τον Μισέλ;
Είναι ένας άνθρωπος που δεν νοιάζεται για τίποτα και για κανέναν: τη σύζυγο του, το γιο του, την ερωμένη του, το γείτονα του, τους φίλους του, για ό, τι συμβαίνει στο σπίτι ... Είναι ένας άνθρωπος 100% εγωκεντρικός, που πρόκειται να πληρώσει το τίμημα γι 'αυτό, γιατί μέσα σε μία μέρα η ζωή του είναι έτοιμη να συντριβεί.
Αυτός ο τύπος είναι σαν όλους εμάς και όμως εμείς δεν θέλουμε να είμαστε σαν κι αυτόν. Δούλεψα με αυτό κατά νου. Προσπαθώ να μη μετριάζω τα συναισθήματά στους χαρακτήρες μου, όταν βιώνουν τις διαφορετικές καταστάσεις που περνούν. Τους παρουσιάζω όπως πραγματικά είναι και ότι είναι να γίνει θα γίνει!
Και οι άνθρωποι τριγύρω του δεν είναι καλύτεροι...
Ευτυχώς η ταινία δεν είναι μια καρικατούρα χαρακτήρων και μπορούμε να συμπάσχουμε με τους ηρωές της. Μου αρέσει που όλοι ενώ έχουν τα θέματα τους γίνονται συμπαθείς.
Πώς προετοιμαστήκατε για τον ρόλο;
Αυτός ο τύπος είναι σαν όλους εμάς και όμως εμείς δεν θέλουμε να είμαστε σαν κι αυτόν. Δούλεψα με αυτό κατά νου. Προσπαθώ να μη μετριάζω τα συναισθήματά στους χαρακτήρες μου, όταν βιώνουν τις διαφορετικές καταστάσεις που περνούν. Τους παρουσιάζω όπως πραγματικά είναι και ότι είναι να γίνει θα γίνει!
Ζητήσατε από τον Patrice Leconte, να μη γίνει ανάγνωση του έργου με όλους τους ηθοποιούς πριν το γύρισμα, παρόλο που ο ίδιος το συνηθίζει...
Θεωρώ ότι όσο λιγότερη πρόβα κάνεις, τόσο πιο φρέσκος είσαι την ώρα του γυρίσματος. Ο χαρακτήρας αρχίζει να δημιουργείται από μόνος του, συμβαίνουν πράγματα που κανείς δεν θα μπορούσε να περιμένει, ούτε εσύ, ούτε οι συνεργάτες σου, ούτε ο σκηνοθέτης. Η αδρεναλίνη δίνει μια φρεσκάδα στη φαντασία μου που με βοηθάει να βρω αυτό που εγώ αποκαλώ «καλή ατάκα», μου επιτρέπει να διασκεδάζω τον χαρακτήρα και το κείμενο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο βαριέμαι τις αναγνώσεις.
Aυτοσχεδιάζετε πολύ στο πλατό;
Ναι, πολύ, αλλά πάντα χωρίς να προδίδω τον χαρακτήρα. Τείνω να προσθέτω ατάκες στο τέλος των σκηνών. Μετά είναι στο χέρι του σκηνοθέτη να κάνει ό, τι θέλει με αυτές. Μου αρέσει να έχω αυτή την ελευθερία. Η ποσότητα του χρόνου που ξοδεύω πριν από το γύρισμα μου επιτρέπει να το κάνω αυτό. Στην πραγματικότητα, όσο χρόνο πέρασα να προετοιμάσω το ρόλο άλλο τόσο μας πήρε να το γυρίσουμε.
Πολλές από τις ταινίες σας κατατάσονται μεταξύ των μεγαλύτερων επιτυχιών του γαλλικού κινηματογράφου. Αισθάνεστε μια συνεισφορά όταν φτάνετε αυτούς τους αριθμούς στο box office;
Αισθάνομαι πολύ ταπεινός σε σχέση με όλα αυτά. Είμαι πολύ τυχερός. Το μόνο μάθημα που παίρνω από αυτό είναι ότι το κοινό νιώθει μια βαθιά ανάγκη να προβληματιστεί και να διασκεδάσει την ίδια στιγμή ... πολύ περισσότερο μάλιστα αφού διανύουμε ιδιαίτερα ζοφερές εποχές.
