Ξεκινά το 23ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους

Η μεγάλη νεανική και παιδική κινηματογραφική γιορτή της χώρας, το πρώτο και μεγαλύτερο κινηματογραφικό φεστιβάλ στην Ελλάδα για όλη την οικογένεια, είναι πανέτοιμο να υποδεχθεί και φέτος, από τις 28 Νοεμβρίου έως τις 5 Δεκεμβρίου, το πιο «δύσκολο» και απαιτητικό κοινό: τα παιδιά και τους εφήβους. Η πρόκληση είναι μεγάλη, καθώς το φετινό Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους, θα διεξαχθεί για πρώτη φορά στην ιστορία του διαδικτυακά μέσα από την πλατφόρμα online.olympiafestival.gr με ένα συναρπαστικό πρόγραμμα για κάθε ηλικία (παιδιά, έφηβοι, γονείς).

Από την οθόνη του 23ου OIFF θα παρελάσουν ταινίες από όλον τον κόσμο, κόντρα στα στερεότυπα που αναπαράγει η τηλεόραση και το Χόλιγουντ: ταινίες που υμνούν την χαρά της ζωής αλλά δεν φοβούνται να αποκαλύψουν στα παιδιά όλες τις πτυχές της αληθινής ζωής... Οικογένεια, φιλία, έρωτας, φύση, μουσική, διαδίκτυο, αλλά και μετανάστευση, φτώχεια, παραβατικότητα, απώλεια, αγώνας για επιβίωση, θρησκευτικός φανατισμός και βέβαια πανδημία... Το μήνυμα όμως του Φεστιβάλ παραμένει αισιόδοξο και είναι ηχηρό: τα παιδιά είναι αγωνιστές, και η ζωή βρίσκει τελικά τρόπο...

Οι ταινίες

Στο φετινό, 23ο Φεστιβάλ διαγωνίζονται 90 ταινίες επαγγελματιών, μεγάλου και μικρού μήκους, μυθοπλασίας, κινουμένων σχεδίων και ντοκιμαντέρ από 47 χώρες. Οι ταινίες αυτές συμμετέχουν στα διαγωνιστικά τμήματα Μεγάλου Μήκους μυθοπλασίας (14), Μικρού Μήκους Μυθοπλασίας (24), Μικρού Μήκους Animation (25) και Ντοκιμαντέρ / Kids & Docs μεγάλου, μεσαίου και μικρού μήκους (27).

Το φετινό διαγωνιστικό πρόγραμμα επέλεξε, όπως κάθε χρόνο, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Ολυμπίας Δημήτρης Σπύρου.

Σήμερα, σας δίνουμε μια γεύση του προγράμματος, παρουσιάζοντάς σας μερικούς τίτλους ενδεικτικούς του πνεύματος που διέπει το φεστιβάλ, ταινίες που δεν πρέπει με τίποτε να χάσετε:

Πως βιώνει ένα παιδί την επέλαση των ναζί; Μπορούν τα σόσιαλ μίντια να συμβάλουν στην αποκατάσταση μιας κατάφωρης αδικίας; Πώς είναι να ζεις μικρός και παραμελημένος στην υποτιθέμενη «γη της επαγγελίας»; Τι επιλέγει μια μάνα στο παράλογο δίλημμα «γιος ή σύζυγος» που θέτει το σύγχρονο Ιράν; Ποιος είναι αυτός ο μυστηριώδης φίλος στο ίντερνετ; Γίνεται μάθημα χωρίς ρεύμα και σχολικά βιβλία; Τι κοινό μπορεί να έχει ένας γερμανός έφηβος με έναν προσφυγάκι από τη Συρία;

Αυτά είναι μόνο μερικά από τα «καυτά» θέματα με τα οποία καταπιάνονται οι ταινίες μεγάλου μήκους μυθοπλασίας που διαγωνίζονται φέτος στο Φεστιβάλ Ολυμπίας και αναμένεται να συζητηθούν:

*Αντιγόνη (Sophie Deraspe). Μια ορφανή έφηβη μετανάστρια, η Αντιγόνη, άριστη μαθήτρια και πρότυπο πολίτη, βοηθά τον αδερφό της να δραπετεύσει από τη φυλακή, όταν αστυνομικοί σκοτώνουν εν ψυχρώ έναν φίλο του και τον συλλαμβάνουν. Καθώς ορθώνει το ανάστημά της απέναντι στην αστυνομία, τη δικαιοσύνη και το σωφρονιστικό σύστημα, κερδίζει την υποστήριξη των συνομηλίκων της, οι οποίοι κινητοποιούνται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σαν ένας σύγχρονος χορός της αρχαίας τραγωδίας. Η ταινία κέρδισε τα βραβεία καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας στα Κρατικά βραβεία του Καναδά..

*Οι μικροί λύκοι (Samuel Kishi Leopo). Δυο μικρά αδερφάκια, ο Max και ο Leo, έχουν μόλις περάσει, μαζί με τη μητέρα τους Lucia, τα σύνορα από το Μεξικό προς τις ΗΠΑ, σε αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής. Τις άπειρες ώρες που περιμένουν τη μαμά τους να επιστρέψει απ' τη δουλειά, ονειρεύονται την υπόσχεση της ότι θα πάνε στη Ντίσνεϋλαντ, στη δική τους Γη της Επαγγελίας... Ο σκηνοθέτης Samuel Kishi Leopo «χτίζει» πάνω στις εμπειρίες της δικής του παιδικής ηλικίας και αφηγείται μια ιστορία μετανάστευσης εκρηκτικά επίκαιρη. Βραβείο Generation Kplus στην Μπερλινάλε.

*Γιος-μάνα (Mahnaz Mohammadi). Η Leila είναι μια χήρα μητέρα δύο παιδιών στο Ιράν με επισφαλή εργασία. Ο Kazem της κάνει πρόταση γάμου αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα: Ο άντρας έχει μια κόρη στην ηλικία του 12χρονου γιου της, του Amir, και σύμφωνα με την παράδοση είναι κατακριτέο ένα νεαρό κορίτσι να συγκατοικεί με τον ετεροθαλή αδερφό του. Ο Kazem ζητάει από τη Leila να μην φέρει μαζί της το γιο της, μέχρι να παντρέψει αυτός την κόρη του... Η σκηνοθέτις και ακτιβίστρια Mahnaz Mohammadi αφηγείται την ιστορία πρώτα από την πλευρά της μητέρας, έπειτα από την πλευρά του μικρού.

*Λέγε με κοτσύφι (Pavel Mirzoev). Με μια πρώτη ματιά, ο Kostya είναι ένας συνηθισμένος 14χρονος Ρώσος. Δεν τα πολυκαταφέρνει στο σχολείο, οι γονείς του είναι στα χωρίσματα, ο πατέρας του ετοιμάζεται για μια νέα οικογένεια και ο ίδιος δεν έχει πολλούς φίλους. Ώσπου μια μέρα βρίσκει έναν στο διαδίκτυο... Θα καταφέρει μέσα από την ραπ και την ποίηση να βρει τελικά τον εαυτό του;

*Λουνάνα, ένα γιακ μες στην τάξη (Pawo Choyning Dorji). Πρώτη φορά προβάλλεται στην Ελλάδα ταινία από το Μπουτάν, η οποία μάλιστα εκπροσωπεί το Μπουτάν στα Όσκαρ. Οι αντοχές ενός νεαρού δάσκαλου δοκιμάζονται στο πιο απομονωμένο σχολείο του πλανήτη , στους παγετώνες των υψιπέδων των Ιμαλαΐων. Κι ενώ ετοιμάζεται να παραιτηθεί, οι δυσκολίες της καθημερινότητας των μαθητών του αρχίζουν να τον συγκινούν

*Daniel '16 (Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος). Ο διακεκριμένος έλληνας ντοκιμαντερίστας επιστρέφει στη μυθοπλασία με ήρωα έναν Γερμανό έφηβο, τον Daniel, τον οποίο στέλνουν στην Ελλάδα για να εκτίσει την ποινή του σε μια σωφρονιστική κοινότητα ανήλικων. Εκεί, σ' ένα εγκαταλελειμμένο χωριό στις όχθες του Έβρου, στα σύνορα με την Τουρκία, θα γνωρίσει έναν μικρό πρόσφυγα και θα βιώσει πρωτόγνωρα συναισθήματα...

*When Hitler Stole Pink Rabbit (Caroline Link). Η βραβευμένη με Όσκαρ γερμανίδα σκηνοθέτρια Καρολίνε Λινκ επιστρέφει στο Φεστιβάλ Ολυμπίας που πρώτο την σύστησε στο ελληνικό κοινό, με την εκπληκτική νέα της ταινία: Η 9χρονη Anna, παιδί Εβραϊκής οικογένειας, δεν είναι σίγουρη ποιος ακριβώς είναι αυτός ο Χίτλερ. Αλλά, όταν μια μέρα η οικογένειά της αναγκάζεται να αφήσει την Γερμανία, συνειδητοποιεί ότι ο άνδρας από τις αφίσες ετοιμάζεται να αλλάξει ολόκληρη την Ευρώπη, ξεκινώντας από τον δικό της μικρόκοσμο... Χωρίς ούτε μία σκηνή από τις φρικαλεότητες του πολέμου, η ταινία αποδίδει μέσα από τη ματιά της μικρής τι σημαίνει ξεριζωμός, αλλά και πόσο ευεργετική είναι η αγάπη και ο πολιτισμός.... Πρόκειται για την αληθινή ιστορία της Τζούντιθ Κέρ, διάσημης σήμερα εικονογράφου παιδικών βιβλίων.

Πολλές και ενδιαφέρουσες και οι μικρού μήκους (μυθοπλασίας και animation), μας αφηγούνται ιστορίες παιδιών που δοκιμάζονται διαχρονικά. Κάποια από αυτά είναι ορφανά. Κάποια άλλα έχουν γονείς κατώτερους των περιστάσεων:

*Roqaia (Diana Saqeb Jamal) Έχοντας επιβιώσει από μια βομβιστική επίθεση αυτοκτονίας στο Αφγανιστάν, η 12χρονη Roqaia βρίσκεται στη μέση ενός μιντιακού παροξυσμού: τα αδηφάγα ΜΜΕ την κάνουν πρώτο θέμα, τη στιγμή που προσπαθεί να επουλώσει τα τραύματά της. Στη διάρκεια των γυρισμάτων την διατάζουν να δείχνει τις πληγές της. Ο πατέρας της, αντί να τη βοηθήσει να ξεπεράσει το ψυχικό τραύμα την σπρώχνει να εκτεθεί σε κοινή θέα...

*Ο Λουστράκος (Andrés Gallegos). Τοποθετημένη στη Χιλή του 1989, η ταινία αφηγείται την αληθινή ιστορία του Diego, ενός 11χρονου λουστράκου -του παππού του σκηνοθέτη. Η κάμερα ακολουθεί τον τίμιο λουστράκο που δουλεύει στον δρόμο. Όμως, όταν η αστυνομία θα κατάσχει το κασελάκι του, ο μικρός θα καταλάβει γρήγορα πως η ζωή δεν είναι δίκαιη. Για να επιζήσει θα πρέπει να χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε μέσο.

*Μπαμπάς (Atle Blakseth, Einar Dunsæd) Εντυπωσιακός, ντυμένος με κοστούμι και γραβάτα, ο μπαμπάς εμφανίζεται ένα βράδυ στο παράθυρο, κρατώντας ένα δώρο για τον γιο του. Στο νορβηγικό αυτό animation ο μπαμπάς είναι δυνατός και γενναίος. Ελευθερώνει ζώα από την αιχμαλωσία, κερδίζει σε κούρσες με το σούπερ αμάξι του και βουτά στα βάθη του ωκεανού. Η ταινία αφηγείται την οδυνηρή λαχτάρα ενός παιδιού για τον απόντα πατέρα του...
*Goads (Ίρις Μπαγλανέα). Η Ήρα ζει με την οικογένειά της σε μια απομακρυσμένη τοποθεσία στην Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια μιας σκληρής "εκπαίδευσης" υπό την επίβλεψη του πατέρα της, που έχει μια πολύ προσωπική αντίληψη περί ζωής και θανάτου, θα βιώσει μια από τις πιο δυνατές εμπειρίες της παιδικής της ηλικίας.

Η άνευ όρων αγάπη για τα ζώα κάνει μερικές ακόμα ταινίες να ξεχωρίζουν:
* Ο αμερικανικός ταύρος (Fatemeh Tousi). Σ' ένα χωριό στα σύνορα Ιράν-Ιράκ, οι χωρικοί ασχολούνται με την κτηνοτροφία. Ένας έφηβος, ο Saheb, έχει τον μοναδικό αρσενικό αμερικανικό ταύρο του χωριού. Είναι απόλυτα εξαρτημένος οικονομικά από τον ταύρο του, τον οποίο διαθέτει για αναπαραγωγή. Όμως μια μέρα όλα αλλάζουν...

*Όλα τα αγαπημένα μου μικρά ζωάκια (Michael Ekblad, Alexandra Schatz). Στο πανέμορφο αυτό animation (Γερμανία, Σουηδία), μια καλοκαιρινή μέρα τρία παιδάκια ιδρύουν μια επιχείρηση με την επωνυμία "Κηδείες ΕΠΕ", για να βοηθήσουν τα φτωχά νεκρά ζώα του κόσμου. «Η Esther έσκαβε, εγώ έγραφα τα ποιήματα και ο μικρός αδελφός της Esther, ο Puttie, έκλαιγε».

Πολύ «δυνατά» και τα φετινά ντοκιμαντέρ της ενότητας Kids & Docs, φανερώνουν μια πικρή αλήθεια: τα παιδιά είναι τα πρώτα και πιο ευάλωτα θύματα των επιλογών που κάνουν οι μεγάλοι:
*Θωρακισμένο νανούρισμα (Yana Ugrekhelidze). Για να ξεφύγουν από τη γενοκτονία, τέσσερα παιδιά εγκαταλείπουν τη γενέτειρά τους, το καθένα με διαφορετικό τρόπο. Με το τελευταίο τρένο, το τελευταίο αεροπλάνο, το τελευταίο καράβι και περπατώντας στα χιονισμένα βουνά. Το ντοκιμαντέρ (γυρισμένο ως animation) είναι βασισμένο σε αληθινή ιστορία που συνέβη το 1993 κατά τη διάρκεια της εθνοκάθαρσης, που υπέστη ο γεωργιανός πληθυσμός της περιοχής του Σουχούμι της Αμπχαζίας.

*Γραμμές στην άμμο, μια εξιστόρηση της ιστορίας (Francis Alÿs). Ένα ντοκιμαντέρ κορυφαίο στην σύλληψή του καθώς τα παιδιά ενός ορεινού χωριού κοντά στη Μοσούλη, μέσα από το παιχνίδι τους, αναπαριστούν έναν αιώνα ιρακινής ιστορίας! Στήνουν σκετσάκια σε αμμόλοφους, δραματοποιώντας από την υπογραφή της μυστικής συμφωνίας Σάικς-Πικό το 1916 μέχρι την εγκαθίδρυση του βασιλείου του τρόμου από το Ισλαμικό Κράτος το 2016.

*Ορχήστρα από τη χώρα της σιωπής (Lucia Kasova)
Η Zohra είναι η πρώτη ορχήστρα αποτελούμενη αποκλειστικά από γυναίκες στο Αφγανιστάν. Τα κορίτσια ετοιμάζονται να περιοδεύσουν με ένα κονσέρτο στην Ευρώπη. Παρακολουθούμε την καθημερινότητά τους στο σύγχρονο Αφγανιστάν μέσα απ'τα μάτια της Mazia, ενός 16χρονου κοριτσιού. Με την άφιξη τους στην Ευρώπη κάτι απρόσμενο συμβαίνει και τέσσερα μέλη της ορχήστρας αποφασίζουν να αυτομολήσουν.

Τo πρόγραμμα περιλαμβάνει ταινίες που στρέφουν το βλέμμα ακόμα και στα πρώτα βήματα ενός τρίχρονου παιδιού, από τη δική του σκοπιά:
*Μπλε τα μάτια μου, πολύχρωμο το φόρεμά μου (Polina Gumiela). Γεμάτη περιέργεια και αυτοπεποίθηση, η 3χρονη Zhana εξερευνά τον κόσμο γύρω της, καθώς οι καλοκαιρινές μέρες περνούν. Κάνει ανακαλύψεις και με τόλμη αντιμετωπίζει τις μικρές της περιπέτειες: περνάει πάνω από λακκούβες με νερό, γνωρίζεται με μερικές γάτες κι έναν σκύλο και ερμηνεύει με τον δικό της τρόπο τα παιχνίδια των μεγαλύτερων παιδιών. Μια πολύ προσωπική αφήγηση απ' την οπτική γωνία του παιδιού...

20η Camera Zizanio
Πώς βλέπουν τα παιδιά την πανδημία; Ταινίες Covid-19!

Τα 20 της χρόνια κλείνει φέτος η Camera Zizanio που κάθε χρόνο, προσφέρει μια σπάνια ευκαιρία σε παιδιά από την Ελλάδα και τον κόσμο να δείξουν τις ταινίες που γύρισαν είτε μόνα τους είτε στο πλαίσιο του σχολείου. Δυστυχώς οι συνθήκες της πανδημίας δεν επιτρέπουν την διεξαγωγή της μεγάλης γιορτής αυτών των γενεθλίων όπως ήταν προγραμματισμένη, όμως οι ίδιες αυτές συνθήκες ήταν αυτές που φέτος ενέπνευσαν τα παιδιά, και το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό.

'Όπως σημειώνει ο καλλιτεχνικός διευθυντής της Camera Zizanio Νίκος Θεοδοσίου "μια επαγγελματική ταινία απαιτεί μεγάλο χρόνο για να ολοκληρωθεί, ενώ οι μικρού μήκους ταινίες των παιδιών, με την βοήθεια της ψηφιακής τεχνολογίας, αποτυπώνουν άμεσα τα πράγματα: πολλές από τις ταινίες που λάβαμε φέτος μιλούν για τον covid-19 ή γυρίστηκαν σε συνθήκες περιορισμών, σε όλον τον κόσμο, και φανερώνουν το πώς βλέπουν τα παιδιά την πανδημία: κάποια την αντιμετωπίζουν με χιούμορ, κάποια καταγράφουν τη ζωή στην καραντίνα, άλλα εκφράζονται με περιορισμένα μέσα σε μικρούς χώρους μέσα από το τραγούδι και τη σάτιρα. Η φαντασία και η ευρηματικότητα των νεαρών δημιουργών εντυπωσιάζει».

Στην φετινή Camera Zizanio θα προβληθεί ένας μεγάλος αριθμός από αυτές τις ταινίες, για να έχουμε μια όσο το δυνατόν πληρέστερη εικόνα αυτής της μάχης για τη ζωή που δίνουν οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο. Ταινίες «Covid-19» λοιπόν από την Ελλάδα, την Ευρώπη (Ρωσία, Βόρεια Μακεδονία, Αγγλία, Κροατία, Κύπρο, Ουκρανία, Ιταλία, Ισπανία, Γερμανία) αλλά και την Κίνα, την Αμερική, τη Βραζιλία, το Μπαγκλαντές, την Ινδία, το Νεπάλ, την Αργεντινή...

*Από την Γεωργία μας έρχεται ένα πανέξυπνο κινούμενο σχέδιο που έγινε από παιδιά του δημοτικού και σατιρίζει τα διαδικτυακά μαθήματα του σχολείου. Έχει τίτλο Online lesson και το βρίσκουμε στις ταινίες του Ευρωπαϊκού τμήματος, στην κατηγορία Α (ταινίες παιδιών έως 12 ετών)

*Από την Αμερική, το Covid-The musical ένα ευφάνταστο βιντεοκλίπ με δηκτικό χιούμορ, από το οποίο δεν ξεφεύγει ούτε ο Ντόναλντ Τραμπ! Δημιουργός του είναι ο Andrei Thuler, και το βρίσκουμε στις ταινίες του Διεθνούς Διαγωνιστικού τμήματος στην κατηγορία Β (ταινίες παιδιών 13 ως 16 ετών).

*Από την Ελλάδα, η Αφύπνιση, ένα ευρηματικό μονοπλάνο της Ευαγγελίας Κεφαλά. Η ταινία γυρίστηκε στα πλαίσια μιας δημοσιας πρόσκλησης που έκανε το Φεστιβάλ Ολυμπίας στα παιδιά να αξιοποιήσουν δημιουργικά το χρόνο τους γυρίζοντας μια ταινία με ένα μόνο πλάνο. Την βρίσκουμε στις ταινίες του Ελληνικού διαγωνιστικού τμήματος στην κατηγορία Β

Παρά το γεγονός πως η λειτουργία των σχολείων, όπως είναι τώρα (πρωί-απόγευμα), βάζει πολλά εμπόδια, θα πραγματοποιηθούν αρκετά εργαστήρια για παιδιά online, ενώ δεν θα μπορούσε να λείπει το ανατρεπτικό ημερήσιο Zizanio Daily News –αυτή τη φορά ως Selfie Edition και μικρότερης διάρκειας.

Αν θέλετε να δείτε πως σκέφτονται, δρουν και δημιουργούν τα παιδιά και οι νέοι σε όλο τον πλανήτη σε αυτές τις πρωτόγνωρες συνθήκες, μη χάσετε τις προβολές των ταινιών της Camera Zizanio! Δεν θα τις δείτε αλλού.

Η 20h Camera Zizanio θα προβάλλει συνολικά 188 κινηματογραφικές δημιουργίες παιδιών και νέων από 47 χώρες.