Ο 48χρονος Κώστας Στασινός, ιδιοκτήτης γεωπονικού ανθοπωλείου, ζει μια συνηθισμένη ζωή με τη γυναίκα του Ράνια, τον 17χρονο γιο του Ανδρέα και τη 14χρονη κόρη του Λουίζα. Προοδευτικός και αμετανόητα ιδεολόγος από τα φοιτητικά του χρόνια στη Γεωπονική, έχει εμφυσήσει στα παιδιά του τις αξίες με τις οποίες ανδρώθηκε. Η λεηλασία του σπιτιού του από μια συμμορία θα ανατρέψει ολοκληρωτικά την οικογενειακή ηρεμία, φέρνοντας βίαια στην καθημερινότητά της το παλιό κυνηγετικό όπλο του πατέρα του.

Έχει τη δύναμη η οικογένεια να επουλώσει τις πληγές της και να γυρίσει σελίδα;

Επιστροφή του Γιώργου Τσεμπερόπουλου με θέμα τη χαμένη τιμή του νεοέλληνα, με ένα ευπρόσδεκτο, βατό και γοργό κινηματογραφικό αντίδοτο στον στυλιστικό «διεθνισμό» των ελληνικών ταινιών που εσχάτως ταξιδεύουν στα φεστιβάλ του εξωτερικού. Στέρεο το σενάριο και καθαρό το σταυροδρόμι του ήρωα Κώστα Στασινού: ένα βράδυ, 4 μασκοφόροι εισβάλλουν στο σπίτι του, φιμώνουν τον ίδιο, τη σύζυγό του και τον 17χρονο γιο του και αφού βιάσουν τη 14χρονη κόρη του, τους ληστεύουν και φεύγουν. Ο προοδευτικός, φιλήσυχος γεωπόνος χάνει τον έλεγχο, όταν ο γείτονάς του, ένας παρανοϊκός ρατσιστής που παρακολουθεί με κλειστό κύκλωμα την περιοχή, τον φιτιλιάζει με παραινέσεις μίσους και μια φωτογραφία που αποκαλύπτει το πρόσωπο ενός από τους δράστες. Ένας ηθικός άνθρωπος μπαίνει στον πειρασμό να πάρει τον νόμο στα χέρια του, αποκηρύσσοντας τις ιδέες και τα ιδανικά του. Ο Τσεμπερόπουλος σχολιάζει την πραγματικότητα με ένα έγκυρο και υπαρκτό δίλημμα, φέρνοντάς το στα μέτρα της σύγχρονης Αθήνας, χωρίς να χρειαστεί να κολλήσει κομματικές ταμπέλες, αν και οι θεατές θα αναγνωρίσουν ευκρινώς τους τύπους μέσα από τους θύτες και τα θύματα. Η ταινία του αναπνέει σωστά, μιλάει με φυσικότητα, κινείται με ρεαλισμό, εξελίσσεται με αληθοφάνεια και καταλήγει σε έναν πολύ έξυπνο «διακανονισμό», ολοκληρώνοντας τον κύκλο της τιμής σε μια νέα, όχι ευχάριστη βάση, που ξεπερνάει την ευκολία του στρογγυλεμένου φινάλε. Με λίγα λόγια, ο Τσεμπερόπουλος αναρωτιέται με κινηματογραφικούς όρους τι θα συμβεί όταν η Αριστερά, με το ανθρώπινο πρόσωπο και το ουμανιστικό προφίλ, ξεπεζέψει από τη βολή της θεωρητικής ουτοπίας και αναμετρηθεί με τη βιαιότητα που συνοδεύει τα κρίσιμα διλήμματα, αφήνοντας πίσω τις κορώνες, τις υποσχέσεις και τη σιγουριά της αιώνιας κριτικής προς τρίτους.