Η Λορέν εκσυγχρονίζει το κλασικό θεατρικό του Ζιλ Ρομέν από το 1923, αλλά μένει στις προθέσεις και τη νοσταλγία, αφού το μόνο καινούργιο που φέρνει στον μύθο του γιατρού που πάει σε μια κωμόπολη για να βγάλει χρήματα εφαρμόζοντας νέες εμπορικές τεχνικές είναι πως ο πρωταγωνιστής είναι μαύρος τη δεκαετία του '50.

 

Εκτός από μια ανώδυνη αναφορά στην αρχή, κανείς άλλος δεν ασχολείται με το χρώμα του δέρματός του σε μια εποχή που αυτό θα ήταν ένα αξεπέραστο, αν όχι εμπόδιο, τουλάχιστον θέμα για επαναλαμβανόμενες συζητήσεις ανάμεσα στους συντηρητικούς, ευκατάστατους κατοίκους.

 

Η Λεβί δεν οδηγεί τον Ομάρ Σι σε κωμικούς δρόμους ούτε όμως βγάζει δραματικές διαστάσεις ή σημαίνουσες μεταπτώσεις από έναν μονότονο, μάλλον γλυκανάλατο χαρακτήρα όπως τον βλέπουμε στην ταινία, τον εύσωμο απατεώνα Κνοκ που για να γλιτώσει από τα χρέη του το σκάει από τη Μασσαλία, παριστάνει τον γιατρό και γίνεται φοβερά συμπαθής σε όλους, εκτός από τον παπά της ενορίας που θίγεται οικονομικά και πέφτει στο διάβα του ένας πρόθυμος εκβιαστής.

 

Εικαστικά επιμελημένη, «διανθισμένη» με καλούς ηθοποιούς σε ρόλους περιορισμένων απαιτήσεων, η ταινία Ο γιατρός βλάπτει σοβαρά την υγεία λικνίζεται σαν παλιομοδίτικη οπερέτα ανάμεσα στη φάρσα και στην ηθογραφία.