Η σύγκριση του Θεριστή της νεόφυτης Μαρίν Φρανσέν με την πρόσφατη Αποπλάνηση της Σοφία Κόπολα έχει τις προφανείς ομοιότητες της θηλυκής ματιάς πάνω στην εισβολή ενός στρατιώτη σε έναν γυναικοκρατούμενο χώρο, αυτήν τη φορά ένα ολόκληρο χωριό αφαιμαγμένο από τους στρατευμένους στον πόλεμο άνδρες, αλλά και μια βασική διαφορά.

 

Ενώ η Κόπολα δεν αποφεύγει τη βία, στοιχείο αυτοκόλλητο με τη δραματουργική οπτική του αμερικανικού σινεμά, η Φρανσέν αποφεύγει με ευαισθησία και υπομονή τη διχαστική λογική, βάζοντας τις γυναίκες που έχουν μείνει πίσω να μη διεκδικήσουν επιτακτικά τον άνδρα που τυχόν εμφανιστεί.

 

Ο Θεριστής δεν κυλάει ακριβώς σαν το νερό, καθώς η καθημερινότητα των ηρωίδων φιλτράρεται από λίγες κουβέντες και πολύ περισσότερες παύσεις που καθορίζουν τη συγχυτική τους κατάσταση.

 

Ωστόσο, λειτουργεί ως έργο ατμόσφαιρας και παρατήρησης με ασαφές σχόλιο για το πρώιμο στάδιο της γυναικείας χειραφέτησης.