Ο Αϊτινός σκηνοθέτης Ραούλ Πεκ, ένας βαθύτατα πολιτικός δημιουργός που γυρίζει ταινίες εδώ και 30 χρόνια, εκπλήσσει όχι με την επιλογή του νεανικού πορτρέτου του Καρλ Μαρξ, αλλά με τον απρόσμενα ακαδημαϊκότατο χειρισμό της περιόδου που μεσολάβησε ανάμεσα στη μοιραία, καθοριστική και επεισοδιακή γνωριμία του με τον Ένγκελς και την κυκλοφορία του εμβληματικού Κομμουνιστικού Μανιφέστου. Το θέμα έχει «ανέβει» στην οθόνη σαν θεατρικό κύρους με κινηματογραφικές ενέσεις, πολύ διάλογο και ανιαρή αίσθηση του δράματος, που διακόπτεται από ξεσπάσματα, λίγο συναίσθημα και διακηρύξεις προφητικές (φυσικά, αφού ειπώθηκαν, καταγράφηκαν και επηρέασαν τη ροή του 20ού αιώνα).