Η πειραματική βουτιά του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν στην προβληματική της δεκαετίας του '60 του δίνει τη μοναδική ευκαιρία να σχολιάσει έμμεσα την εποχή με subliminal, φευγαλέες εικόνες γύρω από τη θρυλικά αδιαπέραστη σχέση μιας άλαλης, διάσημης ηθοποιού και της νοσηλεύτριάς της τη μακρά περίοδο ίασης της πρώτης. Η συμβίωσή τους γεννά περισσότερα ερωτηματικά από τις απαντήσεις που ψάχνει και στην πορεία προκύπτουν λεπτομέρειες απροσδόκητες και άβολες σε μια μονομερή έκρηξη συναισθημάτων που παραμένει ανοιχτή σε ερμηνεία.

 

Η Περσόνα, συναρπαστική παρά την ηθελημένα συγχυτική της φύση, παραμένει ένα μυστήριο σε δύο γωνίες, προφίλ και ανφάς, μια ανάποδη ταινία τρόμου με υπαρξιακή εσωστρέφεια και θέμα, εκτός από το ίδιο το σινεμά, την ταυτότητα, μαύρη σαν την ψυχή και όμορφη σαν τις δύο πρωταγωνίστριές της.

 

Η δική μου άποψη, ειλικρινώς ταπεινή και προφανώς αυθαίρετη, είναι πως πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο που ανακρίνει τις αμαρτίες του σε μια πολύ ελεύθερη αντιστοιχία του χιτσκοκικού ηδονοβλεπτισμού, διατυπωμένη από την κινηματογραφική λίμπιντο του Μπέργκμαν.

 

Δικό σας...