Χρυσό Λιοντάρι για τον Κιμ Κι Ντουκ, με τις ευλογίες του προέδρου της κριτικής επιτροπής Μάικλ Μαν, για ένα ακραίο δράμα για την όψιμη και προβληματική σχέση ενός μπράβου και της υποτιθέμενης μάνας που τον εγκατέλειψε μόλις τον γέννησε. Η αλληγορία για την καταστροφική δύναμη του χρήματος παραδόξως λειτουργεί, καθώς ο Κορεάτης σκηνοθέτης, με καθαρή και σκληρή ματιά, τοποθετεί μια σειρά από ακατανόμαστα μοχθηρές βιαιοπραγίες σε βάρος φτωχών βιοπαλαιστών σε μια γωνιά της Σεούλ που εξαφανίζεται, δίνοντας τη θέση της σε ένα απρόσωπο υποκατάστατο. Αντίθετα, δεν πείθει η ξαφνική μεταστροφή του αναίσθητου άνδρα στην ιδέα της μητρικής φιγούρας, σε ένα υπερβολικά μελοδραματικό οιδιπόδειο.